De skivakantie in Arc 1800

Skiën is niet iets wat je met z'n tweeën doet. Het is veel gezelliger om met een groep te gaan of met een bevriend koppel. Dit jaar besloten we om samen met Eric en Carole te gaan. Astrid kent hen al van haar studies in Finland en ik leerde ze kennen tijdens ons verblijf in de buitenwijken van Parijs omdat ze toevallig in het dorpje naast het onze woonde. Ze hadden ons in die tijd het aanbod gedaan om met hun te gaan skiën. Dit was des te meer interessant voor ons aangezien Eric via zijn werk zo'n 60% van de kosten van het  verblijf in de skigebieden vergoed krijgt. Een aanbod te goed om af te slaan dus.

We vertrokken vrijdag na het werk zo snel mogelijk naar Parijs, waar we zouden overnachten om 's morgens lekker vroeg richting Les Arc te vertrekken. Na een verdiende nachtrust begonnen we aan onze 600 km tocht naar de sneeuw.

Bij aankomst bleek echter dat de kamer die we gereserveerd hadden nog niet groot genoeg was voor vier honden, laat staan twee koppels. Geen eigen kamers en stapelbedden in een ruimte van zo'n 25 m² waren niet precies waar we op gerekend hadden. Maar kom we zouden het grootste deel van de tijd doorbrengen op de pistes, dus het zou allemaal wel goed komen...

Helaas was het weer een andere spelbreker die week. De tweede dag waren we zelfs veroordeeld tot een hele dag binnenzitten aangezien je nog geen hand voor ogen kon zien. Al goed dat we wat spelletjes hadden meegenomen, hoewel taalspelletjes met Franstaligen natuurlijk niet ideaal zijn.

Overigens is Les Arcs een best uitgebreid gebied. Sinds kort was er zelfs een verbinding met La Plagne door middel van de langste kabellift ter wereld. Een immense cabine met twee verdiepingen die over een gigantische afstand over een paar gigantische stalen kabels een groot dal oversteekt. Natuurlijk moesten we dat ook eens proberen en het scheelde geen haar of we hadden de laatste rit terug nog gemist ook. La Plagne viel overigens qua pistes een beetje tegen. Paisy-Vallandry net aan de overkant, in onze vallei, was veruit het leukste. Brede pistes tussen de bossen waar geen kip zich vertoond. Soms leek het zelfs of we helemaal alleen op die berg waren.

De nachten waren minder leuk aangezien er in het gebouw erg veel Engelse studenten waren die het nodig vonden om op de gang, vlak voor onze deur, vanalle illegale substanties te roken. Al goed dat niemand van ons hard snurkte anders was er van slapen helemaal niks gekomen.

Wat valt er nog te zeggen van een vakantie die gedeeltelijke door het weer en gedeeltelijk door het gebrek aan privacy behoorlijk begon tegen te steken. Inderdaad, het eten. Waar Astrid en ik op vakantie spontaan de plaatselijke horeca aan een grondig onderzoek onderwerpen, bleek dat voor onze medereizigers niet zo'n evidente zet. Om het nog goedkoper te houden, hadden we eten voor een week meegenomen. Maar dan wel allamaal plaatselijke gerechten. Concreet betekende dat de hele week gerechten met veel spek, aardappelen en spek. Toch zijn we lekker één keer uit gaan eten, we dachten dan hebben we toch nog een avondje met z'n tweeën. Toen besloten Eric & Carole echter om dan toch maar mee te gaan...

Dit was ongetwijfeld de vermoeiendste skireis die we ooit gemaakt hebben en toeval of niet, sindsdien hebben we niets meer van onze Franse vrienden gehoord.