De Fontenay Gazette - Deel 9

Deze week was een beetje onverwacht cultureel getint. Hemeltje, ik kan het geschreven zelfs nog erg laten klinken! Maar niks is minder waar. Woensdag belde Astrid me op vanuit haar school of ik ’s avonds niet mee naar een concert van Beethoven kon, want een vriendin van haar had twee kaartjes, maar kon zelf niet gaan. Toen ik enthousiast ja had gezegd, bleek het bij nader inzien om een Soirée Mozart te gaan. Maar goed da’s ook lang niet slecht natuurlijk. Het mooie van het verhaal is eigenlijk dat die kaartjes via Astrid’s school besteld waren en bijgevolg spotgoedkoop waren. 17 euro voor twee kaartjes voor een concert in het Théatre des Champs Elysées, geef toe dat is toch een prikkie.

Ik dus in mijn beste kostuum de metro in en op weg naar het centrum. Het vervelende was dat ik geen jas aan kon doen omdat mijn zondagse jas, als ik het zo mag noemen, gerepareerd moest worden… en laten we eerlijk zijn een feloranje ski-jas op een groen pak dat zou gegarandeerd de aandacht trekken in een operagebouw. Eenmaal aangekomen wij volle moed richting de Champ Elysées om eerst een hapje te eten in een van die poepdure restaurantjes aldaar (Mc Donalds). Vervolgens wij op zoek naar dat theater. Natuurlijk nergens te bekennen en na wat Frans uitziende voetgangers te hebben aangeklampt (valt zowaar niet mee om een Fransoos vast te krijgen tussen al die toeristen) bleek dat theater een paar straten verderop te liggen! Franse logica zeker om het Théatre des Champs Elysées niet aan de Champs Elysées te bouwen, maar ja.

De eerste indruk van het theater deed onze ergste vermoedens uitkomen. Het aantal nertsen dat voor dit volkje over de kling was gejaagd was indrukwekkend en mijn zondags kostuum was maar net genoeg om hier niet direct buiten gesmeten te worden. Al een geluk dat Astrid in haar schoolkloffie hier was zodat er tenminste nog iemand underdressed was. (Sorry schat ik kon het niet laten).

Na nog een Perrier aan de bar besteld te hebben (maar liefst 4 euro en het was echt geen literfles) konden we naar onze plaatsen. We dachten die vinden we nooit want die zaal was best groot maar gelukkig was daar zo’n aardige dame die ons met zo’n lampje naar onze plaatsen bracht, slechts anderhalve meters van de ingang verwijderd. Ik bedankte die madam vriendelijk en kreeg prompt de volgende opmerking; “On se laisse payer pour ce service!” Compleet uit het lood geslagen, bleef ik die operageit twee seconden aankijken waaruit zij concludeerde dat ik het niet verstaan had en prompt “tip!” naar mij sneerde en haar uitgestoken hand onder mijn neus duwde. Ik had zin om er een half uur over te doen om een geschikte beloning voor dat mens uit mijn portefeuille op te diepen (helaas bestaat er niks kleiner dan een eurocent), maar een rij ongeduldig trappelende nertsen achter mij deed mij anders beslissen. Nog nooit heb ik met zo’n tegenzin een euro uitgegeven!

Het concert was gelukkig absoluut de moeite. Eerst een samenspel van piano en viool, daarna aangevuld met een klarinet. Bij deze ben ik er wel achter gekomen dat klarinet niet mijn favoriete instrument is, maar kom. Dan was het pauze. Bij het buitengaan kwam ik die operageit weer tegen en ze bekeek me met de ergste nepglimlach die ik ooit heb mogen aanschouwen. Op dat moment flitste de gedachte door mijn hoofd dat ze me na de pauze niet nog eens zo zou kunnen besodemieteren. Ondanks de vreselijke prijzen van de drankjes aan de bar konden we niet anders dan nog een Perrier bestellen (overigens het goedkoopste wat je kon bestellen) omdat de temperatuur in dit fraaie gebouw tot haast tropische niveaus gebracht was. Na een tiental minuutjes aanschuiven, waarbij elke nerts mij zonder pardon of enige wroeging voorstak, kreeg ik eindelijk mijn Perrier en was ik weer 4 euro lichter. Tot mijn verbazing kreeg ik er voor dat geld niet eens een glas bij. Nadat ik de barman teken had gedaan, kreeg ik prompt een plastic bekertje in mijn hand geduwd. Hierbij viel de opera, symbool van pracht en praal, sjiek en snobisme toch wel even van haar voetstuk vond ik, maar goed wie ben ik.

Na de pauze, waarbij we slinks langs de operageit geglipt waren, werden we wederom getrakteerd op een mooi stukje muziek. Na het concert, staande ovatie en iets wat ik bij een klassiek concert nog nooit heb meegemaakt. Het strijkersquintet kwam opnieuw op en speelde een bisnummer! Werkelijk nog nooit gezien en des te vreemder daar ze exact hetzelfde stuk nog eens opnieuw speelde. Hoewel gezegd moet worden dat ze het nu met nog meer enthousiasme en emotie schenen te doen, dus iedereen weer tevreden.

Jullie zullen ook wel tevreden zijn want ik stop hier met mijn geraaskalk over deze bijzondere avond en laat Astrid vertellen over het andere “culturele” spektakel dat we gisteren gezien hebben.

Groetjes en tot volgende week

Guus

Hoi allemaal,

Nu ik van Guus al een hele inleiding heb gekregen zal ik maar wat vertellen over gisteren. We zijn naar Georgian Légende gegaan, een massaspektakel met 90 (voor diegene die het nog niet door hadden Georgische) dansers en zangers in de allergrootste zaal van Frankrijk (4000 man). Een mega uitgelaten publiek, en een nog veel enthousiaster team van programmaboekjesverkopers, waren nauwelijks tot bedaren te brengen. Een prachtige lichtshow, hevig getrommel, traditionele dans (waarbij de vrouwen precies voortglijden en niet wandelen, zeer bizar en de mannen een meter hoog springen op hun knieën vallen en vervolgens weer rechtspringen, dit zo een gemiddeld 50 keer per minuut) en diepe bariton stemmen kregen we te zien en te horen. Echt wel de moeite maar wel een beetje duur om vaker te doen. Voor het optreden waren we in een super klein Turks restaurantje gaan eten, volgens een boekje dat we hadden zeer bekend en druk bezet. Wij dus gereserveerd, kwamen we daar aan, waren we de allerenigste gasten, met 4 obers en  geen muziek De couscous liet niet lang op zich wachten want ook 3 koks waren ter onze beschikking. Zeer lekker, maar toch wel vreemd.

Hier volgt op lichte dwang van Guus een stoef-rubriek. Deze week hebben we L’Orealweek gehad en heeft heel mijn klas rond het merk Biotherm Homme gewerkt. We werden in verschillende groepjes ingedeeld en moesten onder andere een nieuw product uitvinden en een kuuroord in Milaan uitwerken. Woensdag hadden we een eerste overleg met een brandmanager en die vond ons idee maar niks. We zijn dus woensdagmiddag helemaal opnieuw kunnen beginnen, en zoals de Fransen hier zeggen ‘c’était très chaud’, we hebben dus moeten doorwerken tot 2 minuten voor de grote presentatie om het af te krijgen. Het nieuwe product idee kwam van mij. Na een presentatie van een uur voor twee HRM mensen, drie brandmanagers en twee van onze proffen, was het wachten tot beslist werd welke twee groepen de finale haalden. Ik heb het tijdens de presentatie trouwens nog efkes moeilijk gehad. We hadden namelijk onze Spa zogezegd met een sportclub geassocieerd die in Milaan lag, die in werkelijkheid helemaal niet bestond, alsook de straatnaam die we hadden verzonnen, wegens ons tijdsgebrek. Net toen we binnen kwamen zei de Italiaanse brandmanager mij dat hij van Milaan afkomstig was en dat we zeker niet moesten proberen hem iets wijs te maken. En net ik had dat stuk te presenteren… Ik heb hem er van kunnen overtuigen dat we contact hebben gehad met de Circulo Sportivo Di Milano en dat zij zeer geïnteresseerd waren in ons idee, dat die club bekend was en bovendien een zeer goede ligging had. De brandmanager vond het een zeer goed idee. Na het wachten werden de twee finalisten afgeroepen waaronder onze groep. Een tweede keer presenteren nu voor heel de klas nog meer L’Orealmensen en proffen. Uiteindelijk hebben we gewonnen, beide groepen behaalden hetzelfde niveau, maar ons nieuw product was het creatiefste dat ze ooit met deze case al gehad hadden (dezelfde case wordt in alle business schools voorgelegd)! Mijn groep is me achteraf komen bedanken, wat ik echt wel leuk vond. Ik heb voor 125 euro producten gewonnen en een hele dag exclusieve verzorging in het Lancôme instituut ter waarde van nog eens 150 euro. Wow.

Nu ik toch bezig ben met stoefen, kan ik ook vermelden dat mijn groep de ‘prix d’excellence’ van Insead voor Marktstrat gekregen heeft (een simulatiespel dat we gespeeld hebben).

Aan mijn thesis moet ik nu stilletjes aan gaan beginnen, de goesting om hieraan te starten is werkelijk below zero. Voor de geïnteresseerden een thesis moet hier vernieuwend, baanbrekend en nog nooit onderzocht zijn. Dus geen literatuurstudie maar zelf mensen interviewen en marktstudies doen, waardoor je thesis steeds over een piepklein detail handelt. Mijn thesis gaat over ‘marketing de l’authentique’ en mijn probleemstelling die ik moet onderzoeken is ‘wat is de mentale voorstelling van authenticiteit bij consumenten?’ Diegenen die graag willen meewerken aan een diepte interview…

Morgen ga ik voor de laatste keer een Carte de Séjour proberen te bemachtigen, ik hoop dat het deze keer lukt! Nog een weekje trouwens en ik vlieg met mijn klas, de Praagse stad (hoewel, bedrijven) in!

Groetjes en tot volgende week