De Fontenay Gazette - Deel 10
Beste lezers,
Na de flinke egoboost van twee weken geleden, zakte het zelfvertrouwen deze week onder nul. We hadden namelijk twee dagen een rekruteringseminarie. Eerst werden alle CV’s van heel de klas besproken, waar de mijne in tegenstelling tot die van mijn klasgenoten ruim de aandacht kreeg, ik had namelijk alle fouten gemaakt die je maar kon maken. Ten eerste is het verboden twee pagina’s te benutten, dat wordt namelijk als dikkenekkerij beschouwd, ten tweede moet je het hele blad vullen en had ik nogal veel spaties gebruikt. Ook de lay-out vonden ze niet origineel en gaf niemand zin om te lezen, mijn cv kwam dus boven op het stapeltje waardeloos te liggen. Vervolgens leerden we wat over psychologische en IQ-testen, en mochten we die ook eens doen. De psycho-test ingevuld ( ongeveer 10 % van de vragen waren compleet onduidelijk voor mij) kwamen de resultaten. Ik had de meest gespleten persoonlijkheid die ze ooit gezien hadden en bovendien was ik volgens de testen een maniakale leugenaarster (en dat omdat ik verplicht was die vragen die ik niet verstond in te vullen). Op naar de IQ-test: voor de marketingklas een meer verbale test dan de andere richtingen met vragen alla onderlijn wat niet in het rijtje thuishoort, of maak combinaties met spreekwoorden, tja ik kreeg label 7 opgeplakt wat net daarvoor onder luid gelach als de imbecielcode was uitgelegd. Blijkt dat die testen die we gedaan hebben de meest voorkomende testen zijn bij de franse bedrijven… Dus vol hoop naar het bedrijvenforum en maar ceeveekes sturen naar bedrijven. Tot op vandaag vinden alle bedrijven die geantwoord hebben dat ik, jawel, geen juist profiel heb. Als je weet dat na het eerste interview een taaltest komt, vervolgens een assessment center, en dan nog vier interviews lijkt het een beetje heel erg onbegonnen werk om hier een stage gevonden te krijgen. En mijn klasgenoten maar jammeren van de stress dat ze wel vijf interviews per week hebben. Maar vol goede moed heb ik er vandaag weer tig de post opgedaan. Laten we hopen…
Gelukkig zat er tussen al dat stagegezoek een weekje Praag. Met het gevoel of het mijn allereerste schoolreisje was, stapte ik het vliegtuig in. Wegens hevige turbulentie moesten we een 20 minuutjes wachten voor we konden opstijgen. Eenmaal vertrokken bleek die turbulentie net iets heviger dan ze beneden vermoedden en werden we heen en weer geslingerd, en kwam de ene luchtzak na de anderen. Mijn gevoelig maagske heeft het tijdens het landen begeven en gaf een mini spektakel vrij. Maar goed, éénmaal in Praag aangekomen (na een busreis over berg en dal) was ik weer helemaal de oude en zijn we de stad gaan verkennen. Zelden zo een mooie, oude magische stad gezien. Het was net de week van het straattheater dus nog extra sfeer ook. Overdag moesten we meestal bedrijven bezoeken, en zelfs die waren interessant. ‘s Avonds tja, die verhalen kennen jullie wel. Uitgaan, veel te laat uitgaan, en nog eens uitgaan. Mijn klasgenoten vonden de meest bizarre discotheken en fuifzalen, en het was echt wel de moeite. Ook vonden we in Praag zo van die super gezellige theehuisjes, waar je moet aanbellen om binnen te mogen, waar je in bed kan gaan liggen terwijl je een thee met absint drinkt. Het was echt wel leuk, wel vermoeiend ook. Bij de terugreis heb ik een pilletje gekregen tegen misselijkheid, achteraf bleek het een kalmeerpil te zijn, maar goed het heeft gewerkt want ook bij de terugreis hadden we vertraging wegens turbulentie.
Vanavond gaan Guus en ik in een moskeetje in Parijs eten om vervolgens een klassiek concertje mee te pikken, ik denk dat het mooi gaat zijn. In Praag ben ik trouwens ook een avond naar een opera geweest en die was gewoon ondertiteld in het Engels! Toch wel grappig om eens te verstaan wat die zingen.
Groetjes,
Astrid
Nou wat kan ik daar nog aan toevoegen beste vrienden. Die week dat Astrid in Praag vertoefde heb ik een voorproefje gekregen van wat mij volgend jaar te wachten staat. Zoals sommige van jullie al wel zullen weten, ga ik volgend jaar bij mijn pa werken. Voorwaar een beslissing waar vele nachten slaap aan verloren gegaan zijn. Vorige week heb ik dus een weekje met mijn pa meegedraaid in de family business. En hoewel mijn pa en ik het niet altijd even eens zijn, weet ik nu zeker dat ik een goede beslissing genomen heb. Maar genoeg van dat gezever.
Deze week was zowel voor Astrid als voor mij een ware baalweek. Eerst werd alle hoop op het vinden van werk in deze zo verdomd chauvinistische metropool helemaal de grond ingeboord. Vervolgens werd mijn gsm gepikt! Hierbij dus de oproep mij niet meer te bellen op mijn mobieltje omdat je dan waarschijnlijk een of andere Parijse metrorat aan de lijn krijgt, die zich vervolgens een deuk lacht om dat maffe taaltje dat hij door het luidsprekertje van zijn vers gepikte gsm te horen krijgt. Helaas betekende dit ook dat ik aangifte moest doen bij de politie die mij natuurlijk vierkant stond uit te lachen. Van waar zijde gij? Waar hebde gij da Frans geleerd? Ah ik begrijp het al? En dit van een Afrikaan, wiens afkomst duidelijk doorklonk in zijn versie van de Franse taal. Niet te geloven.
Dit was overigens niet het enige contact met de Franse administratie dat ik deze week had. Maandag heb ik ook een bezoekje gebracht aan de sous-préfecture om een verblijfsvergunning aan te vragen. Jullie kennen ongetwijfeld nog de vreselijke verhalen die Astrid daarover te vertellen had. Na bijna drie uur wachten in een nauwelijks verlucht zaaltje van vijf op vijf met zo’n veertig man, was het dan eindelijk mijn beurt. Ik vroeg dus om een afspraak (dit gaat uiteraard niet telefonisch), maar dat mensenhatertje achter de balie verklaarde mij doodleuk dat een afspraak enkel gemaakt kon worden als ik de nodige papieren bij mij had. Helaas, helaas één papiertje ontbrak en dus geen afspraak. Nu moet u weten dat zo’n afspraak pas ten vroegste drie weken later kan plaatsvinden en dat zou me dus ruimschoots de tijd geven dat snert velletje papier op te snorren. Alle smeekbeden ten spijt, werd ik toch veroordeeld tot nog een keer nutteloos drie uur wachten.
Vanavond hoop ik echter de week met een beetje meer flair af te sluiten. Een concertje van Saint-Saëns in een grote kerk met flink wat partituren voor orgel en een tweehonderdkoppig koor moeten dit toch voor mekaar krijgen. Overigens wordt het een blitsbezoekje aan het centrum omdat we, tegen beter weten in, toch nog volop bezig zijn met onze zoektocht naar werk en Astrid ontzettend veel werk heeft na haar weekje uitblazen in Praag. Bovendien gaan we volgende week skiën!
Hierbij laat ik jullie dan ook weer terug aan het werk gaan en hoop ik dat we voor de volgende Gazette wat beter nieuws te melden hebben. Overigens staat het jullie volledig vrij om flink medelijden met ons te hebben.
Gegroet
Guus