De Fontenay Gazette - Deel 7

Beste lezers,

Hierbij onze laatste Gazette voor we tien dagen het front verlaten en weer huiswaarts keren. Nog vier daagjes en mijn eerste semester is afgerond. Mijn resultaten zijn goed, hoewel ik ondertussen een buis heb verwelkomd. Mijn klasgenoot waar ik absoluut niet mee kan samen werken, zie ook vorige edities, hij kan niet eens afprinten of verandert steevast de inhoud van een werkje, had het voor elkaar gekregen om er wel geteld vier dagen over te doen, om een door mij afgeprint, werkje uit zijn boekentas te pakken en af te geven. Ik kon die les namelijk niet aanwezig zijn want ik moest mijn carte de séjour gaan halen. Over die carte, wat een ouderwets, ongelofelijk idioot systeem dat die Fransen bedacht hebben, je houdt het niet voor mogelijk. Ik ben al zo lang bezig met allerlei administratieve futiliteiten om die carte te bemachtigen. Vorige week had ik normaal gezien de laatste etappe; het afhalen van de definitieve kaart. Je krijgt dan thuis een papiertje aan met de boodschap; uw kaart is klaar. Na een paar uur wachten, ik heb zoveel tijd, ik had geluk dat ik een stoel had kunnen bemachtigen, kreeg ik te horen dat ik nu nog eens moest bewijzen dat ik nog steeds op hetzelfde adres woon. Ik dus; "En hoe denkt u dat ik dat papiertje gevonden heb dat zegt dat mijn carte klaar is?" Ja mevrouw dat gebeurt wel vaker dat er ondertussen verhuizingen zijn. En zou u dat dan niet beter melden op dat papiertje mevrouw zodat ik ineens de nodige documenten zou kunnen meebrengen, ja dat zou wel een goed idee zijn, en kan ik een afspraak maken voor de volgende keer of moet ik weer een nummertje trekken en vervolgens hier weer enkele uren op een stijf gat wachten? Neen mevrouw gewoon een nummertje trekken. De volgende aub, mevrouw u staat in de weg. Tja binnen de EU verhuizen, werken en studeren is zo gemakkelijk…Guus en ik hebben vrijdag één van de mooiste films ooit gezien, le peuple migrateur, moest die in België te zien zijn, zeker doen! Trektocht van verschillende vogels, heel de wereld rond, mega mooi gefilmd. Nou, het woord is aan Guus, tot binnenkort, en aan iedereen nog zalige feestdagen toegewenst! Bisous Astrid

Hallo luitjes! UITERMATE teleurstellend is het aantal reacties dat wij gekregen, of beter gezegd, niet gekregen hebben. Ik dacht dat we in de vorige Gazette toch duidelijk hadden gemaakt dat we af en toe een reactie wel leuk vonden. Overigens onze dank aan de VIJF, u leest het goed, mensen die wel hebben gereageerd. Om jullie te straffen zal er nu wederom minstens twee weken geen Gazette verschijnen! Helaas verliest deze draconische maatregel natuurlijk wel een beetje van zijn kracht doordat die schattebout van mij al verteld heeft dat we een dag of tien Chauvinistenland ruilen voor het door ons zo gemiste België.

Welke delen van de stad en de banlieue hebben we deze week weer eens onveilig gemaakt? Afgelopen vrijdag was Astrid ineens onverwacht vroeg klaar met haar lessen en dus zwom, liep, fietste, en vloog ondergetekende in allerijl naar hartje Parijs om van deze paar zeldzame extra uurtjes te genieten. We hadden vaag eens gehoord dat het Musée d’Orsay wel de moeite moest zijn, dus aangezien het echt stervenskoud was, leek ons lekker in een warm museum rondslenteren nog niet zo’n slecht idee. Bovendien kan ik mijn culturele educatie niet blijven ontlopen hé. Toen we na een klein uur, ik was er van overtuigd dat we er met lijn 12 konden geraken, pas bij het museum aankwamen, bleek dat we dit precies een jaar geleden al eens bezocht hadden! Dat waren we dus even vergeten. De frustratie was nu compleet. Eerst door mijn richtingsgevoel in de luren gelegd en dan nog eens voor niks de hele trip gemaakt. Dus wat doe je als het even allemaal te veel wordt? Precies ja, lekker gaan eten! Ons geluk begon eindelijk te keren want even later vonden we een geweldig gezellig, klein restaurantje waar bovendien ook nog plaats was. Een zeldzaamheid in Parijs op vrijdagavond. De klantvriendelijke menukaart, alle gerechten hadden dezelfde prijs, was ook nog eens gevuld met een waaier van heerlijke gerechten. Ik koos voor de gebakken eendenborst en Astrid nam een pasta met knoflook, basilicum, tomaat en parmezaan. Zoals wij tegenwoordig bijna altijd doen, wordt er halverwege van bord gewisseld omdat we dan het idee hebben dat we zowel een voorgerecht als een hoofdgerecht eten, wat daarenboven toch nog betaalbaar blijft. Uitstekend gegeten, hoewel ik er nooit aan ga wennen dat die Fransen aardappel als groenten zien. Eend met enkel puree lijkt toch een beetje saai, niet. Het restaurantje had daarenboven ook werken van verschillende schilders aan de muur hangen, wat het echt tot een gezellig geheel maakte. 

De dag daarna was weer een ervaring van een heel ander kaliber. Vier en een half uur gewinkeld, een absoluut record. Resultaat: geen koude handen en oren meer want deze jongen loopt voortaan met hypervlotte handschoenen en een iets minder coole muts rond. Bovendien was ook Astrid weer voorzien van wat meer tegen de winter voorzien schoeisel. In de schoenenwinkel werden we, liever gezegd ik, overigens wel compleet uitgelachen door een verkoper, die het blijkbaar geweldig  amusant vond dat ik de veters niet op de normale manier in die schoenen gewrongen kreeg. In plaats van dan te helpen staat die vent dan gewoon met zo’n grijns op zijn smoel ons aan te gapen! Uiteindelijk heeft die gozer me dan toch maar uit mijn lijden verlost en die veters in die schoenen gedaan. Mijn manier was blijkbaar niet de Franse manier. Hebben ook altijd wat, die Fransen.

Verder hebben we vandaag naast werken ook nog een kleine wandeling gemaakt in een bos hier in de buurt, wat wegens mijn nieuwe wollen aanwinsten, niet eens zo koud meer was.

Ik ga het hier bij laten, goed wetende dat ik jullie een rubriekje chauvinisten schuldig ben, maar dat zal tot de volgende keer moeten wachten.

Groetjes en tot de volgende Gazette.