De Fontenay Gazette - Deel 6

Beste lezers,

Eindelijk, eindelijk, eindelijk is ’t ie er weer, de enige echte Fontenay Gazette. Deze keer geen flauwe excuses in de trend van binnenstormende taalpolitie, maar een weloverwogen pauze in de verschijning van onze gazet. Waarom dan wel, zullen jullie je misschien afvragen. Wel, op de laatste twee gazetten werd door onze lezers, jullie dus, helemaal niet meer gereageerd. Nu dachten wij, laten we eens testen hoe trouw onze lezers eigenlijk wel zijn. Ik bedoel, hebben we eigenlijk wel lezers. Na twee weken geen Fontenay Gazette geschreven te hebben, begonnen de verontwaarde reacties eindelijk binnen te lopen. Helemaal gerust in onze lezersaantallen zijn we nog niet, dus bij deze de oproep om massaal in de pen te kruipen en ons een kleine reactie te sturen.

Wat hebben we deze laatste weken allemaal uitgevreten. Nu ja, we hebben het gewoon ontzettend druk gehad…ahum…correctie, Astrid heeft het ontzettend druk gehad, maar ik heb mij heel goed ingeleefd in haar huidige drukke leventje… op die tien dagen na dat ik er tussenuit gemuisd ben natuurlijk. U leest het goed, ondergetekende heeft het fort een dikke week verlaten en heeft zich in allerlei vertier gestort (niks wat het daglicht niet mocht zien hoor) in Engeland en good old Belgium. In België ben ik nog eens lekker ouderwets doorgezakt in de meest trendy bar in het oh zo levendige Poppel (voor zij die Poppel niet kennen, dit was ironie van de bovenste plank). In Engeland heb ik mij twee weekeinden vergaapt aan de fantastische Engelse natuur en heb ik en passant nog geprobeerd de wildstand wat in te perken. Ik zeg wel geprobeerd, want door het overmatig alcoholverbruik die dagen, kan ik de dierenliefhebbers onder onze lezers weer geruststellen.

Toch hebben we ook in Parijs niet stilgezeten. Het meest verbazingwekkende is ongetwijfeld een avondje gospel in een klein kerkje nabij de Sacre-Cœur. Best wel grappig en jongens wat kon dat koortje zingen zeg. Ooit al een beer van een vent gehoord die van bijna sopraan tot de zwaarste bas kan gaan? Kiekenvel krijg je daar dus van. Het hele spektakel werd echter in de laatste minuut een beetje overschaduwd door een merkwaardige gebeurtenis. Tijdens het laatste lied kwamen die gasten dus de kerk doorgedanst om iedereen al zingend een handje te geven. Nu wil het toeval dat Astrid en ik in de middengang zaten en we zagen dan ook al snel een handenschuddende koornimf dichterbij komen. Werkelijk iedereen kreeg een handje en toen die fee bij ons aankwam en wij onze handen al uitstaken om te delen in deze zalving, sloeg die feeks ons zonder pardon over. De rest van de rij werd daarna overigens netjes de handen geschud, zodat de enige conclusie kan zijn dat wij (of misschien wel alleen ik) er toch wel erg goddeloos uit moeten zien. Totaal gechoqueerd dropen wij dus met de staart tussen onze bokkenpoten af.

Iets wat wel iedereen is aan te raden is het spektakel dat we het afgelopen weekend hebben gezien. In een rond theater werd daar door het gezelschap Zingaro een show opgevoerd met dans, klassieke muziek en … paarden. Een echt wervelende show met erg mooie danseresseeeuh,… paarden! Het enige wat hier weer een beetje de boel verpestte is dat de zitplaatsen, overigens volledig in hout, weer bemeten waren op die kleine Fransmannetjes en –vrouwtjes. Mijn knieën waren blij toen die knappe … paarden hun applaus in ontvangst kwamen nemen en iedereen eindelijk op mocht staan om de zaal te verlaten. Om een en ander een beetje gefaseerd te laten verlopen, iedereen wilde namelijk zo snel mogelijk uit de hete, naar zweet en paarden stinkende arena vertrekken, hadden de organisatoren een geweldige truc bedacht. In het midden van de arena werd een echte, domme gans (een dier wel te verstaan) neergezet, waar de meeste toeschouwers idioot een tiental minuutjes zaten te wachten tot dat beest eindelijk zijn trukendoos eens boven zou halen. Het enige wat dat beest overigens deed, was luidkeels zijn darmen legen, maar toen stonden wij natuurlijk al lekker bij de uitgang.

Uiteraard wil ik jullie de wekelijkse rubriek over het Franse chauvinisme niet onthouden. Deze keer weer een prachtvoorbeeld, waar mijn haren werkelijk rechtop van gingen staan. Op die overigens best wel professionele school van mijn schattebout worden sommige lessen ook in het Engels gegeven. Het gaat hier over nog geen 5% van de lesuren, dus geen kip die zich daar zorgen over maakt, … zou je denken. Maar dat geldt dus niet voor die Franse kippetjes! Nu had een prof het namelijk in zijn hoofd gehaald om iedereen te vragen de presentatie die ze moesten voorbrengen in het Engels te geven. Paniek in het kippenhok! Overigens had die goede man daar wel een gegronde reden voor. Het is namelijk een Amerikaan die geen Frans spreekt. Kwestie van de studenten te kunnen beoordelen, is het natuurlijk wel handig dat je als prof ook verstaat waar ze het over hebben. Hoewel dat dezelfde taal spreken daar misschien niet eens voldoende voor is. Maar ik dwaal af. Wat doen die Franse kippen dus, naar goede Franse traditie… staken! Jawel hoor, gewoon in staking gaan! Wat komt er na enkele uren onderhandelen uit? Dat de slides in het Engels moeten zijn en dat de presentatie zelf in het Frans mag. Nou vraag ik je… dit kan toch niet meer?! Tot mijn eigen vreugde en plezier, komt die prof een dag later al weer terug op zijn beslissing omdat hij het toch niet zag zitten een ganse dag naar voor hem onverstaanbaar gebrabbel te moeten luisteren. De uiteindelijke “oplossing” is dus dat het groepslid dat het beste Engels kan de presentatie in zijn of haar eentje mag geven. Ik lach me krom.

Gegroet en tot de volgende keer, maar denk eraan …

Guus

Hoi allemaal,

Wat heb ik voor de rest gedaan? Eigenlijk zo goed als niets. Ik ga nu de laatste 3 weken van het eerste semester in, wat dagelijks een presentatie en een rapportje afgeven betekent. Ik begin er wel een beetje genoeg van te krijgen, het wordt stillekes aan tijd dat de kerstvakantie er aan komt om mijn chronisch slaaptekort weer een beetje bij te benen. Hoewel, we hebben onze tien dagen in Belgenland zo goed als gepland, en slaaptekort inhalen lijkt er voorlopig nog niet bij te zijn wegens vaak voorkomende nachtelijke activiteiten. Er zijn nog twee vriendinnekes van mij op bezoek geweest (toen Guus zijn trekkersvinger niet meer in bedwang kon houden), en zijn we Montmartre gaan verkennen, echt wel een leuke, gezellige buurt vol karikatuurtekenaars (ik kon niet anders dan aan Guus denken) telkens wij een karikatuurtekenaar passeren worden we bijna achterna gelopen omdat ze persé Guus willen tekenen omwille van zijn… Mijn Frans begint nu een beetje te vlotten en dat vergemakkelijkt toch het ‘vriendjes-maken-proces’. Ik dacht hoopvol dat ik een Frans theaterstuk nu toch al wel zou aankunnen, nou dat was mooi niet waar. Vol zelfvertrouwen ben ik naar een stuk van Molière gaan kijken, bleek dat het in het oud-Frans werd gespeeld. Ik heb er dan zelf maar een verhaal bij verzonnen. Wat die voorstelling van Zingaro betreft, de mannen waren niet alleen veel talrijker maar ook zoveel knapper…Volgende keer wat meer details, ik mag morgen een Engelse presentatie geven.

Groetjes