De Fontenay Gazette - Deel 5

Dag trouwe lezertjes,

Voor de verandering heb ik deze keer de sprint naar de computer gewonnen en mag ik beginnen.

Vakantie! Hip hoi! Vrijdag hebben Guus en ik Disneyland Parijs (niet meer Eurodisney, deze verandering was nodig anders wilden de Parijzenaars niet naar Disneyland) bezocht. Voor dat we het goed en wel wisten zaten we in de space mountain en kwamen we - voor de rest van de dag - draaierig buiten. Heel Disney liep overigns vol met spoken, ratten, pompoenen en noem maar op. Echt de moeite! In het weekend zijn drie van onze vriendjes ons komen bezoeken en zijn we eindelijk de ontdekkingstocht naar het Parijse nachtleven gestart. Hier heb je echt wel grappige, thema-cafeekes- ( een sixtiescafé, een paars café, een Spaanse bar, kunstcafeekes), al chance dat we wat langer blijven. Gisteren moest ik beginnen aan een vreselijk werkje - met drie mensen 100 mensen interviewen over sportkleding - toen de baas van de keet ineens vrolijk kwam vertellen dat diezelfde studie vorig jaar al eens gedaan werd door een andere school. Wij weer mega geluk! Voor de rest ben ik ijverig aan het werken, de volgende periode belooft weer helse nachten. Ondertussen weten we ook dat we een weekje - op kosten van de school - met de klas naar Praag gaan. Toevallig, heb ik die stad altijd al willen zien. Net nu vandaag alle winkels potdicht zijn, moet onze wc-bril het begeven. In twee gescheurd, zeer verschietachtig, ik verzeker het u. En by the way, ik heb tatatata eindelijk cheques van onze bank gekregen, na anderhalve maand en 25 papieren met nog meer stempeltjes heb ik eindelijk het meest ouderwetse (en hier meest gebruikte) betaalmiddel in handen. Vervelend die dingen hoor, denk je, oef maar twee mensen voor mij aan de kassa in de supermarkt, nee hoor allemaal netjes cheques uitschrijven, om zot van te worden!

Groeten en veel leesplezier 

Beste lezers,

Hoewel Astrid mij verslaan heeft in de race om als eerste achter de PC te kruipen om de Gazette van deze week te starten (met een gemeen afleidingsmanoeuvre, maar daar wil ik hier niet verder op ingaan in verband met mogelijke jeugdige lezers), betekent dit geenszins dat jullie deze week aan mijn geouwehoer ontkomen. Disney was inderdaad erg leuk geweest en ik heb eens te meer ondervonden dat mijn maag niet voor sommige attracties gemaakt was. Overigens wel nog even bij vertellen dat ons uitje naar het land van Mickey Mouse en al dat andere grut al veel eerder gepland was. Toen besloot Asje echter met haar school daar op seminarie te gaan (zie een eerdere editie) en kon Guusje dus nog fijn even wachten. Maar goed dat was al lang vergeven totdat ze vorige week thuis kwam met de melding dat haar volgende studietrip naar Praag was. En laat dat nou net onze volgende geplande vakantiebestemming geweest zijn! Waar haalt die school die ideeën toch vandaan?

Ons nachtelijk tripje naar het centrum dit weekend was inderdaad een succes. Waar Astrid vooral verknocht geraakte aan de talrijke cafeetjes, heb ik mijn hart verloren aan een, hoe kan het ook anders, restaurantje. In dit restaurantje, WOK genaamd, kun je heerlijk Chinees eten. Maar wat deze (vergeef me mijn Amsterdamse tongval) toco echt speciaal maakt, is dat je er zelf je gerechten kunt samenstellen en kunt laten klaarmaken door een stelletje ‘authentieke’ Chinese chef-koks. Voorwaar geen gemakkelijke job voor de heren koks want de combinatie van ingrediënten van de meeste klanten (waaronder ondergetekende) deden hun haren spontaan grijs worden. Blijkbaar gaan varkensvlees, garnalen, ananas en een honing-cocos-saus niet samen in de traditionele Cantonese keuken. Ik probeerde voor de heren nog het oeroude Nederlandse spreekwoord ‘Wat de boer nie kent da vreet ie nie’ te vertalen, maar mijn niveau Frans schoot mij andermaal te kort. Ok genoeg over eten geluld, het lijkt wel of ik de godganse dag niks anders doe. Oh, behalve dit nog, ik ben ondertussen al 5,5 kg kwijt wat toch wel een applausje waard is.

En eindelijk zijn we weer toe aan onze rubriek Frans chauvinisme, deze week aangevuld met een beetje leedvermaak over de schrijnende taalarmoede van de Fransen. Wist u dat het in Frankrijk bij wet verboden is om op affiches de Engelse taal te gebruiken? Nee, ik ook niet, maar schandalig vind ik het wel. Overigens is die wet volledig overbodig daar geen enkel bedrijf het in zijn hoofd haalt om hier reclame in het Engels te maken, je kunt je geld net zo goed gelijk weggooien. Het blijkt namelijk, niet dat we dit nog niet wisten, dat de Fransen dus echt GEEN Engels kunnen. Uit een onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat twee Fransen op duizend, u leest het goed twee promille, de associatie kan maken tussen Moviesport (een sportwinkel met een speciaal concept) en het feit dat dit misschien wel iets met cinema te maken kan hebben. Niet te geloven toch.

Deze week houd ik het ietsje korter want we kunnen toch geen drie kantjes vol gaan schrijven hé. Tot volgende week en we zien wel wie er dan eerst achter de PC zit. Groeten!