De Fontenay Gazette - Deel 2

Hier is ie weer! Een vers lulverhaal uit Fontenay-aux-Roses. Ik verwacht niet dat ik met hetzelfde enthousiasme weer een kantje of drie vol ga schrijven om de simpele reden dat er gewoon niet zo gek veel gebeurd is afgelopen week. Het interesseert jullie natuurlijk geen bal wat ik de hele week aan zelfstudie gedaan heb en veel meer heb ik niet te vertellen.

Een goede tip voor de heren als je een beetje aandacht wilt van vrouwelijk volk in Parijs dan moet je gewoon een bos bloemen kopen. Dit heeft echt een enorm effect op de dames hier (misschien werkt dit alleen in ons 'dorpje'?!) Op de terugweg van de bloemenwinkel naar ons kot, kwam ik eerst een vrouw tegen die met een geweldige smile naar mij keek en goedkeurend knikte. Zo moet dat jongen (ok ze was een jaartje of 80 ouder dan ik, dus dat is misschien niet helemaal het soort aandacht dat je wil trekken.) Vervolgens liep ik voorbij een kapperszaak waar de helft van het volk naar de deur kwam gelopen en ik koor riep, "oooh, c'est pour moi???". Waarop ik ze uiteraard weer teleur moest stellen. Nog geen 100 meter verder loopt er een koppel langs mij waarbij de vrouwelijke helft van het duo mij weer een hartverwarmende glimlach toewierp en vervolgens haar vriendje in het gezicht snauwde, dat het toch wel eens tijd werd dat hij dat voor haar ook wel eens mocht doen. Needless to say dat ik die boom van een vent niet meer in een steegje tegen moet komen. In tegenstelling tot wat bovenstaande zou suggereren heb ik de bloemen wel degelijk voor Astrid gekocht en niet om er mee door de straten te paraderen. Helaas ben ik er ook op pijnlijke manier achter gekomen waarom een bos bloemen hier zo opvalt. Toen ik namelijk voor een gangbaar bedrag in België een bos bloemen bestelde, kreeg ik prompt 5(!)bloemen in mijn handen gestopt.

Helaas hebben we afgelopen week geen tijd gehad om Parijs wat verder te verkennen. Deze week ga ik echt mijn best doen om nog een beetje op onderzoek te gaan.

Tot slot wil ik elke week nog een knap staaltje Frans chauvinisme aan jullie meegeven. Het lijkt voor sommige misschien peanuts maar ik begin me er hoe langer hoe meer aan te ergeren (had ik dat in de vorige mail ook al niet gezegd?). Neem nu computerbeurs Surcouf in het hartje van Parijs. Overigens een geweldig concept. Dit is een permanente computerbeurs waar alle grote fabrikanten een stand hebben en iedereen kan hier alles vinden wat met PC's te maken heeft. Maar goed daar ging ik het niet over hebben. Deze beurs heeft uiteraard een website waarin je met een search engine kunt zoeken naar elk product door opgave van een resem parameters. Geef je nu enkel de parameters software+engels in dan krijg je dus, je raadt het al, niks, noppes, rien du tout! Niet te geloven, in heel Parijs is geen engels stukje software te vinden. Afin, dat scheelt mij weer in de portemonnee, maar toch...

Groetjes en tot volgende week

Guus 

Bonjour à tous, 

Ik moest jullie nog iets over Disneyland vertellen geloof ik. Nou ik heb niet veel van het park gezien omdat ten eerste we de vorige dag tot in de vroege uurtjes waren uitgegaan en iedereen op het vrije moment huiswaarts ging en ten tweede we weer heel de dag bestookt werden met casestudies. Maar het lijkt in ieder geval toch de moeite om er nog eens naar terug te gaan. Voor de rest heb ik een superzware week achter de rug, ik vertrek vroeg en ik kom 's avonds echt laat thuis. We hebben het ene groepswerkje na het andere maar het is echt heel interessant en ik leer enorm veel bij. Volgende week heet: la semaine du stress, ik ben eens nieuwsgierig. Gisteren zijn Guus en ik naar een supermarkt geweest waar het "weekend de promotion" was, dat was echt niet normaal! Iedereen botste met zijn winkelkarretje tegen elkaar, het was overal aanschuiven om door een bepaalde gang te gaan, er werd constant afroepen: nu nieuwe promotie op dat product, nu op dat, die massa werd gewoon gek. Bon, ik heb Guus zowaar aan de truien gekregen want het wordt hier stilaan toch maar frisjes op ons zoldertje. 's avonds zijn we naar Moulin Rouge geweest en dat dubben geeft toch wel een raar effect. Hoe we het doen, we snappen het niet (ellen ik begin het te begrijpen)we geraken altijd zonder problemen op onze bestemming en nooit terug. Even naar de supermarkt rijden resulteert dan ik een uur weg terug zoeken, de weg vragen, stratenplannen bestuderen en ga zo maar door. Het is echt niet normaal, we vinden ons dorpje nooit terug. Onder ons woont een lesbisch koppel (waarvan eentje zwanger) en dat zijn in ieder geval ook al leuke mensen. Ik ben uitgeleuterd, groetjes Astrid