De Fontenay Gazette - Deel 1

Hallo luitjes, 

Jullie denken vast wat heeft het weer lang geduurd voor hij iets van zich liet horen. Dat komt in alle eerlijkheid door de Franse bureaucratie die moest overwonnen worden om een internetaansluiting te krijgen. Geen koud kunstje ik verzeker het u. 

Naar goed voorbeeld van ons naar Spanje vertrokken moeder (Els Goiris voor de niet ingewijden) hebben Astrid en ik besloten onze wekelijkse belevenissen in het pittoreske Fontenay-aux-Roses ook te sturen naar ieder die er in geïnteresseerd mocht zijn. Denk je nu, nee dat geouwehoer mag me bespaard blijven, dan rest u niets anders dan ons een mailtje te sturen en deze uitdrukkelijke (en overigens verwerpelijke) keuze mee te delen.

Wat hebben wij de laatste weken eigenlijk uitgevreten in dit schattig ‘dorpje’ in de banlieue van Parijs? Uiteraard hebben we al een stukje van de stad verkend. Bedoeling is van elke twee weken een arrondissement van Parijs te doorkruisen op zoek naar de minder toeristische plekjes. Het vierde arrondissement heeft ons zo al mogen verwelkomen en dat net op een van de schaarse droge dagen van de afgelopen weken. Ontzettend levendige buurt met gezellige joodse straatjes. Eén café is hier echt absoluut de moeite, getuige de ellenlange rij die stond aan te schuiven om daar toch maar de lunch te mogen nuttigen. Deze ‘Lizard Lounge’ gaan we zeker zelf ook eens bezoeken, of dacht je dat wij ook een uur hadden staan aanschuiven?! 

Maar laat ik beginnen bij het begin. De verhuis was ronduit moordend. Hierbij doe ik op jullie allen een beroep om bij de verhuis terug naar La Belgique even te komen helpen. Al wie zich geroepen voelt? Tegen die tijd kan ik ongetwijfeld de Franse haute cuisine nagenoeg perfect imiteren, dus honger hoef je hier zeker niet te lijden. Nadat ‘we’ alles naar boven hadden gesleurd (dozen van meer dan pakweg 15 kilo kon ik moeilijk door Astrid naar boven laten zeulen, met gevolg dat ik die avond een kilo of 500 versleept heb. En ja ik had vreselijk medelijden met mezelf) begon heel de miserie van het uitpakken nog. Nadat we deze mentale klap een beetje te boven waren gekomen, was het voor Astrid al weer tijd om aan haar master te beginnen.

Ik heb mij vanaf dat moment volledig op mijn taak als huisman gestort en ik mag zeggen dat ik dit toch met de nodige flair en nauwgezetheid aanpak. Mijn moeder zou trots op me zijn, mijn vader daarentegen...??? Buiten deze dagelijkse sleur vul ik mijn dagen nu met zelfstudie van zaken die ik al altijd heb willen doen, maar steeds bleef uitstellen. En passant wordt er natuurlijk ook nog ‘driftig’ Frans gestudeerd (French voor dummies is precies het niveau dat ik nu aankan) en neem ik nog wat tijd om wat plaatselijke gelegenheden te frequenteren.

Verder bevalt het hier werkelijk uitstekend. Het appartement is echt ons nestje geworden en 55m² blijkt helemaal niet te klein om het eerste samenwonen uit te testen. Sterker nog het is geweldig.

De mazzel en tot mails. Guus

Mijn toer dan. Les volgen in het Frans lijkt net iets minder evident dan ik  gedacht had. De brochure van de school vermelde 14 % buitenlanders maar vergat erbij te vermelden dat deze allemaal, op ondergetekende na, een jaar aan de Sorbonne hebben gestudeerd. De lessen worden dus in pgv (parler à grande vitesse) gegeven en ik mag al blij zijn als ik de helft ervan helemaal begrepen heb. Wat mijn medestudenten betreft, vallen sommigen erg mee en anderen gedragen zich als echte ‘Parisiennes’ (en willen niet tegen een niet-franstalige spreken).

Om je een beeld te geven van mijn school laat ik jullie nog even dit weten: concerten en buffetten zijn hier schering en inslag, alsook de vele presentaties die ik zelf al heb moeten geven. Eén ding staat nu al vast: dit zal een jaar worden waarin chronische vermoeidheidverschijnselen mijn leven zullen kleuren. Ik heb overigens net mijn eerste sociale uitje met mijn klasgenootjes in Eurodisney achter de rug, waarover volgende keer meer.