De Fontenay Gazette - Deel 12

Hoi vrienden en familie,

Van het ene uiterste in het andere, zullen we maar zeggen. Na maanden demotiverende nee’s van bedrijven, kwamen vorige week verschillende ja’s binnen. Zo kon ik beginnen bij Yves Rocher, SeniorAgency, Saralee, Unilever en KraftFoods! Ik kreeg tot vandaag de tijd om over de voorstellen na te denken, goh wat was dat moeilijk. In eerste instantie heb ik Yves Rocher en SeniorAgency afgebeld, verantwoordelijke Direct Mail zag ik niet echt zitten en bij Senior was het interessant, maar onbetaald. Kraft mocht ook op een neen rekenen, ze hebben de afgelopen drie maanden echt met mijn voeten gespeeld. Maar dan Saralee, assistent chef de produit Sanex et Montsavon of Unilever, een CRM project. Allebei interessant, hoewel het CRM project er moeilijk uitziet. Na lange lijstjes van voor en tegen, heb ik toch voor Unilever gekozen. Mijn stage begint eind mei en zal eind november eindigen. Ik word goed betaald en krijg een mooie opleiding binnen het bedrijf. Ik krijg de verantwoordelijkheid over tien merken en zal daarvoor alle CRM-stappen van A tot Z moeten doen. Hoewel er behoorlijk wat operationele taken bijhoren, lonkt er ook een stuk strategie, wat mij echt wel interessant lijkt. Eind goed, al goed dus.

Dan de thesis, met al de ontwikkelingen van de laatste week, is er niet veel van in huis gekomen, deze week zal ik er weer volop tegenaan moeten, en het is zo saai.

Vrijdag, ben ik met een stel vrienden uitgegaan, in het quartier van Palais des Invalides, wat ik tot nu toe nog niet gezien had, en echt wel gezellig is. Ik heb nu een traditioneel Frans verjaardagsfeestje meegemaakt en ik moet zeggen 't was de moeite. Het is traditie dat het een verrassingsfeestje is (Maar hoeveel verrassing is er nog als het om een traditie gaat?) en dan wordt er gedronken en geklinkt en moet iedereen de jarige iets leuks toewensen voor het volgende jaar. Daarna wordt er mega gezongen, stel je voor, heel het resto begint mee te tieren, worden alle lichten uitgedaan en krijgt de jarige een taart met kaarsjes, en moet die natuurlijk uitblazen. Dan worden de cadeaukes uitgedeeld, en wordt er weer een ander liedje gezongen! En weer gaat heel dat restaurant uit zijn dak, zeer bizar allemaal.

En dat was het weer,

Groetjes Astrid.

Gaat lekker zo met die schattebout van me vinden jullie niet? Ik wou dat ik voor mezelf hetzelfde kon zeggen maar het optimisme uit de vorige Gazette is wel weer verdwenen. Ik sta weer bij af. Nog geen werk en ik kan dus weer opnieuw beginnen met brieven sturen. Een beetje gek word ik er wel van. Kent niemand van jullie (via via) iemand in Parijs die een gemotiveerde, hard werkende, vier talen sprekende, wanhopige werkeloze aan een baan kan helpen? Maar genoeg gezeik over mijn werksituatie of beter gezegd mijn niet-werksituatie. We hebben ook nog een hoop leuke dingen gedaan de afgelopen weken.

Al weer een tijdje geleden hebben Astrid en ik een fijn weekend aan de Loire doorgebracht. Het werkelijk schitterende weer en de vele enorme kastelen hebben dit kleine uitstapje tot iets onvergetelijks gemaakt. Het is dus een aanrader voor iedereen die het nog niet gezien mocht hebben om de Loire in de buurt van Tours eens te verkennen. Enkele van deze kasteeltjes, het klinkt bijna als bescheiden optrekjes maar niets is minder waar, zijn pareltjes van architectuur en menselijk vernuft. De meeste tuinen en parken zijn in het juiste seizoen ook echt de moeite. Voor het eerst ook echte Franse gastvrijheid meegemaakt, iets waar je in Parijs naar kunt zoeken als de spreekwoordelijk naald in een hooiberg. We hadden namelijk een overnachting geboekt in een chambre d’hôtes vlak bij Azay-le-Rideau. Het was onze eerste overnachting in zo’n Franse Bed&Breakfast en ik moet zeggen het is ons best bevallen. We werden zowaar ’s avonds op de thee uitgenodigd waar we kennis mochten maken met de rest van het gezin en nog veel belangrijker met de eigengemaakte koekjes. Na ons weer van onze beste kant gezien te laten hebben door de volledige koekjesschaal leeg te eten (mijn moeder heeft mij altijd geleerd netjes het bord leeg te eten, dus ik wil hier verder geen commentaar op horen), zijn we naar ons knusse kamertje gegaan waar we dus onze welverdiende nachtrust hoopten te vinden. Helaas pakte dat voor ondergetekende iets anders uit daar die Franse bedden nooit berekend zijn op van die lange Hollanders. Volgens mij was dat bed niet veel langer dan 180 cm waardoor ik in de toekomst verzekerd ben van een hernia en enkele fatale vergroeiingen aan mijn rug. Het werkelijk fantastische ontbijt maakte echter weer veel goed en zo konden wij deze vakantie na een tweede dagje rondtoeren langs kastelen, rivieren en tuinen met een goed gevoel afsluiten.

Een tijdje terug kregen we dan mijn moeder en een tante op bezoek voor een dag of vier. Ik hoor jullie al denken die arme stumpers, maar dat viel allemaal geweldig mee. We hebben met z’n vieren werkelijk heel Parijs platgelopen, wat ik daarna overigens nog een dag of drie in mijn knieën gevoeld heb. Toch weer een paar nieuwe plekjes ontdekt die echt de moeite waren en natuurlijk ook weer lekker zitten zonnen op één van die typisch Franse terrasjes. Allemaal heel erg gezellig en door al het heerlijke gevreet ook nog eens lekker anderhalve kilo bijgekomen. Tchackaa!!! Het leven is mooi. Bedankt.

Overigens heb ik afgelopen weekend Astrid even alleen gelaten in ons stulpje in Parijs om de eerste kleischieting van het jaar en voor mij waarschijnlijk tevens de laatste, mee te beleven. Wat was dat weer lang geleden zeg. Maar meteen als winnaar (samen met een neef en oom) de scène verlaten en teruggereden naar Parijs.

Bij deze begint het echte leven dus weer en zou ik in plaats van jullie te vermaken met deze onzin best weer eens een sollicitatiebriefje uit mijn klaviertje rammen. Jammer dat ik in het Frans niet op dezelfde luchtige toon kan schrijven, misschien krijg ik dan een paar van die recruteringstotebellen ontdooit, zodat ze na een gesprek in plaats van me weer ijskoud de deur te wijzen een job aanbieden.

Groeten vanuit het bruisende Fontenay-aux-Roses. 

Aju

Guus