De Fontenay Gazette - Deel 15
Hoi luitjes,
Belangrijk nieuws...ik heb EINDELIJK werk gevonden. Nu wilde ik het daarbij eigenlijk houden aangezien het officieel echt werk is, maar het in feite geen reet voorstelt. Ik ben voor de komende drie maanden de assistent van de assistent van de directeur aankopen van Creyf's France. Maar toegegeven het is beter dan nog eens drie maanden op mijn kont te zitten op onze intussen voor mij erg klein geworden appartementje. Nee, ik ben geen twintig kilo bijgekomen of zo, maar de muren kwamen gewoon op me af.
Ik zit dus bij die assistent in één bureau en dat is een ervaring apart. Deze dertigjarige blondine (voor dat Astrid zich nou zorgen gaat maken, met een bos zwart haar op haar armen waar een Oost-Duitse atlete trots op zou zijn) krijgt het niet voor mekaar om twee minuten na elkaar niet te vloeken. Mijn Franse vocabulaire gaat er dan ook met rasse schreden op vooruit.
Elke dag een uur heen en een uur terug in de RER (tussen trein en metro in) is toch ook niet echt je van het, maar erg veel verschilt dat niet met het traject Leuven-Brussel dat ik, het lijkt wel een eeuwigheid geleden, elke dag naar en van de KBC moest doen, met dat verschil dat ik voor de prijs van een vervoersbewijs ook effectief een zitplaatsje er bij krijg.
Verder gaan we komend weekend weer naar België om naar de trouw van een neef te gaan. Ik hoop dat het allemaal niet te vermoeiend wordt, want meestal ben je de dag na een trouw maar een half mens en deze halve mens moet dan ook nog eens terugrijden naar het door files geplaagde Parijs om de volgende ochtend weer fris en monter een ganse dag aan de kopieermachine en het koffieapparaat door te brengen. Maar waar zit ik over te zeiken, een avondje gratis eten en drinken is natuurlijk ook nooit weg.
Overigens hebben we, al weer drie weken geleden, een bezoekje gebracht aan het nieuwe Disney park wat wel de moeite was. Toch is het een veel kleiner park met minder echte attracties. Eén achtbaan is echter even eng als alle attracties in het oude park bij elkaar. Nou weten degene die mij een beetje kennen dat ik wat dat soort dingen betreft nooit echt een held geweest ben, maar geloof me, dit was ENG. Getuige helaas ook de foto die tijdens dat soort ritjes gemaakt wordt. Wat een afgang. Maar het gaat dan ook om een achtbaan waarbij je in het donker met keiharde Aerosmith muziek zowat elke bocht uit lijkt te vliegen. In mijn verdediging, ik zat helemaal voorin en dat is véééél enger.
Hiermee wilde ik afsluiten en laat ik jullie alleen met het ongetwijfeld veel interessantere geouwehoer van Astrid.
De mazzel
Guus
Hoi allemaal,
Ik heb ondertussen 6 weken stage achter de rug. Het werk is op zich heel interessant, alleen verdenk ik mijn team ervan allemaal workaholics te zijn. Het aantal uren op kantoor hangt voor de meeste toch rond de 12 uur. Naast het aantal uren, ligt het werktempo mega hoog. Ik heb (op z’n Amerikaans) elke middag en elke avond een ‘objective’ en moet steeds schriftelijk verklaren of ik die ‘objective’ gehaald heb of niet en hoe ik het eventueel sneller en beter had gedaan. Hoe meer ‘objectives’ je haalt, hoe meer extra opdrachten je krijgt en ga zo maar door. ‘t Is heel tof werk, maar ik verlang toch al naar de dag dat het gedaan zal zijn. Als ik aan die mensen vraag wat ze in het weekend gaan doen, krijg ik steevast een antwoord à la de ‘objective’ van mijn weekend is mijn grootouders te bezoeken en een film te bekijken. Les pauvres…Er zit ook een vreselijke stagiaire in mijn team, eentje die altijd 10 keer vraagt om te herhalen wat ik zeg, omdat ze zogezegd mijn accent niet verstaat. Of die mij gewoon onderbreekt als ik iets zeg. Of mij vertelt dat mijn karakter niet binnen het team past. Of zegt dat ze stress van mij krijgt omdat ik trager praat. Of steevast het onderwerp op Belgenmoppen brengt. Of per ongeluk mijn ‘paycheck’ vergeet af te geven. Echt wat ik dat mens misdaan heb is mij een compleet raadsel. ‘t Is wel grappig om te zien hoe inventief dat ze is, om weer iets nieuws te vinden.
Gisteren zijn we naar een house warming party geweest en zijn we tot de vaststelling gekomen dat de wereld toch echt wel klein is. Een van de vrienden bleek een goede vriend te zijn, van Jenny en Timo, 2 Duitsers die ik tijdens mijn Erasmusverblijf in Finland heb leren kennen. Er was ook nog een Belgisch koppel, dat jaren vlakbij Geel gewoond had, echt wel toeval. De ambiance zat er goed in, ze kunnen er hier wat van.
Ik heb ook na lang zagen de 16de augustus vrijaf gekregen en we gaan dan richting Finland, waar ik een Erasmusreünie heb, dat is ook alweer 3 jaar geleden. Al chance dat ik die dag gekregen heb, want eigenlijk had ik het ticket al in februari gekocht tijdens een promotieactie. We beginnen hier stilaan toch een Tv te missen (eerst het WK (we hadden die Franse matchen wel graag gezien) en nu Malisse die het zo ver schopt.
En hierbij een oproep om mij een anti-Franse mop op te sturen want ik word stilaan tijd dat ik mij op een defensieplan toeleg. Omdat ik nog nooit een Franse Belgenmop gehoord had: hier alvast een ideetje:
Een Belg rijdt in een vrachtwagen van 2 meter 20 hoog. Hij komt bij een tunnel aan waar een groot plakkaat hangt met maximum toegelaten hoogte 2 meter. De Belg beseft na een halfuur tellen dat ie er niet onder zal geraken. Komt er een ander Belg aangereden die zegt “je moet je banden zodanig aflaten dat je 20 cm zakt”, antwoordt de andere Belg “maar het is niet vanonder maar vanboven dat het probleem zit”.
Greetz,
Astrid