Een Valentijnsweekend in Brugge

We vertrokken op tijd richting de kust omdat we eerst nog een vreemd zijsprongetje wilden maken naar Dunkerque om een rekening, een restant van ons Parijse avontuur, plunderen. Dit verliep verder zonder problemen en na een korte rit terug naar België besloten we om een strandwandeling te gaan maken in Koksijde-Bad. Als heel klein kind moest ik daar blijkbaar eens een weekend op vakantie geweest zijn met mijn ouders. Toen we daar aankwamen bleek al snel dat dit plaatsje zijn beste tijd wel gehad had. De gebouwen zagen er vreselijk seventies uit en waren vaak in erg slechte staat. Dit was misschien vroeger een erg populaire badplaats, maar nu bleef er maar iets heel triest van over.

Onze strandwandeling beloofde een vrij kort uitstapje te worden omdat er een ijskoude snijwind woei. Na een half uurtje wandelen waren we zo verkleumd en waren onze gezichten zo knalrood dat we op zoek gingen naar een leuk tentje om een hapje te eten. Helaas leek er niks fatsoenlijks open te zijn. De paar tentjes die wel open waren, zaten dan ook tot de nok vol. Uiteindelijk zijn we dan in een freitkot terecht gekomen waar we nota bene in het Frans geholpen werden! De friet smaakte niet eens en na een tien minuten schrokken, honger hadden we namelijk wel, hielden we de kust voor wat het was en zette we koers naar Brugge.

Via internet hadden we een hotelletje pal in het centrum geboekt. Dit bleek al niet gemakkelijk te vinden te zijn, hoewel wij bij wijze van spreken een gigantisch hotel aan een afrit van een snelweg al niet kunnen vinden. Na wat gewaagde parkeermanoeuvres stonden we echter in de garage van het hotel en gingen we inchecken. Als je op de prijs van de kamers af zou gaan, zeker omdat we al een flinke korting via internet gekregen hadden, zou je denken dat we een heuse suite binnen zouden lopen. Niks bleek echter minder waar. De kamer had veel weg van een standaard IBIS-kamer, op zich een prima hotel, maar niet voor dat geld!

Maar goed er stond een TV en een minibar, dus alles leek nog goed te komen. Ondertussen waren we al behoorlijk moe van al dat gerij en besloten we een half uurtje op bed te gaan liggen. Ik wilde natuurlijk eerst nog even de minibar verkennen en nam een klein flesje uit de deur. Toen ik het flesje whisky echter terug wilde zetten, viel mijn oog op een kleine stikker op de deur van de minibar. Er stond "automatische minibar". Na het lezen van een bijhorend briefje bleek dat dat flesje dat ik zonet nog even had bekeken, bij receptie al weer op onze rekening was bijgeschreven. Spreekt voor zich dat ik verder met mijn fikken van de koelkast gebleven ben. Overigens ben ik natuurlijk wel even dit foutje gaan rechtzetten, ik bedoel, ik lust niet eens whisky.

Toen we eindelijk aan ons half uurtje rust wilden beginnen, werden we onaangenaam verrast door een steeds terugkerend, bijzonder irritant, piepje. Eerst probeerden we het te negeren, vervolgens probeerden we het te localiseren en tenslotte kon ik dus voor de tweede keer naar de receptie om mijn beklag te doen. Geen wonder dat die mensen in die stad een hekel krijgen aan Hollandse toeristen. Bleek dit een veel voorkomend probleem te zijn van de afstandbediening van de televisie. Jongens wat een raar hotel, automatische minibars en piepende afstandbedieningen. Nou ja, na het professioneel ontmantelen van het bewuste apparaatje konden we dan toch nog van een kwartiertje platte rust genieten. Een half uur zat er niet meer in omdat we dan te laat zouden zijn voor een restaurantje dat we gereserveerd hadden.

Ik had de weg naar het restaurantje nagekeken en we moesten via de grote markt en dan door de Vlamingenstraat. Wat een prachtige, oude markt trouwens. Die "paar honderd jaar geleden" sfeer die er hangt, bezorgt me elke keer weer een nietig gevoel. In ieder geval bleken er wel een stuk op vijf straten op deze markt uit te komen en dus was ik de weg al kwijt. Na heel de markt rondgelopen te zijn, moesten we een agent vragen waar nu in godsnaam die Vlamingenstraat konden vinden. Prompt stuurt die ons terug naar de lamingenstraat waar we net vandaan kwamen. He, maar wacht eens, lamingenstraat...Vlamingenstraat. Oh heel erg grappig, die Bruggelingen hebben zeker niks beters te doen dan verkeersborden te vandaliseren.

Na een half uur wandelen, kwamen we bij ons, zo bleek, uiterst charmant eettentje, de Pottekijker aan. Na een rustige en overigens erg goede maaltijd, besloten we een andere weg terug naar het hotel te vinden. Op nog geen kwartier stonden we weer voor de deur van het hotel. De les die we hier uit leren, is dus dat we nooit meer zelf de weg naar een restaurant uitzoeken.

De volgende ochtend was het nog steeds koud, maar het zonnetje scheen wel en het was droog. Helaas betekende dit ook een overvloed aan andere toeristen in de binnenstad. Toch hebben we nog vollop kunnen genieten van al de prachtige gebouwtjes en pleintjes die Brugge te bieden heeft. Na een goede kop koffie stapten we weer in onze wagen huiswaarts. Wel hebben we nog een omweg langs Geel gemaakt omdat Astrid's pa zijn skivakantie met een gecompliceerde knie- en beenbreuk had afgesloten.