Sneeuwpret in Åre

Het idee was om de kinderen een keer een witte jaarwisseling te geven en dus besloten we in al vroeg dit jaar om een reis naar het hoge noorden te boeken. Het werd Åre in Zweden. Het bekendste, en grootste skigebied in Zweden maar bij ons volledig onbekend. De reis zou al een ervaring op zich worden aangezien de beste manier om er te geraken een autorit van twee uur naar Amsterdam is, gevolgd door een vlucht twee uur naar Trondheim en vervolgens een taxirit van twee uur naar Åre. Uiteindelijk met alle wachttijden stonden we negen uur na vertrek voor ons appartement op onze eindbestemming. De taxirit was al behoorlijk spannend aangezien de volledige reis over een compleet besneeuwd wegdek ging. Onze Engelse chauffeur legde ons uit dat dit hier de normaalste zaak van de wereld is en er enkel steengruis over de wegen gestrooid wordt om wat extra grip te voorzien. Strooien heeft gewoon totaal geen zin omdat er constant sneeuw bijvalt.

De shock bij aankomst had niets te maken met een tegenvallende omgeving, in tegendeel deze was ronduit prachtig. Te midden van een ongelofelijke, ongerepte natuur, bevond zich aan de oevers van een gigantisch bevroren meer de stad Åre. Eigenlijk meer een klein, liefelijk dorp. Nee de shock die we ondervonden had alles te maken met de temperatuur: -20°C! Da's echt teringkoud!

De eerste dag hadden we al een tocht met een hondenslee op het programma staan. Achteraf gezien bij -20°C niet echt een briljant idee, maar kom. De taxi zette ons mooi af bij het huisje van de man met de hondensleeën, maar daar was niemand te bekennen. Na een kwartier in die kou te hebben staan wachten, kwam er een vent uit de bossen aan de overkant van de weg. Hij zei ons (en nog een Belgische familie uit Gent en een handvol Russen) dat de honden een 150 meter verderop op ons stonden te wachten. Eens dat we dat bosweggetje insloegen bleek er niet echt een pad te zijn en moest ik Niels dragen door een pak sneeuw dat tot aan onze enkels reikte. Ik kan je verzekeren dat dat behoorlijk vermoeiend is. Eens bij de sleeën aangekomen, vergaten we dit al snel. Er was wel iets vreemd aan de hand want er stonden vier sleeën klaar maar ik kon maar drie bestuurders ontdekken. Je voelt 'm al aankomen, ik was de Chinese vrijwilliger die zelf de slee met Astrid en Niels mocht besturen! Droogjes werd me verteld dat het eigenlijk niet zo moeilijk was. er waren maar twee remmen, een ijsrem en een sneeuwrem. Daarnaast moest ik mijn voeten zetten op twee kleine latjes achter de sneeuw, ik moest flink tegen hellen in bochten omdat de slee anders zou omvallen en wat ik ook van plan was, ik mocht nooit, maar dan ook nooit de slee loslaten, omdat ik vrouw en kind dan wellicht nooit meer zou terugzien. Stressen! Voor niks zo bleek achteraf. Wat een prachtige ervaring. De fantastische trip zal ons, en voornamelijk Niels, altijd bijblijven. Niels had er de eerste 20 minuten enorm van genoten en de volgende anderhalf uur daarna zitten schreeuwen van de kou!

De dag erna stonden Astrid en ik voor het eerst in twee jaar weer op de skiën. Gewoon vanuit het appartement, zo boem op de piste, heerlijk. Brede, goed geprepareerde pistes tussen de bossen en geen kat die hier kwam skiën. Ideaal voor een stel amateurskiërs zoals wij. Alleen die kou, mijn god. Soms kreeg je dat gevoel wat je ook krijgt als je te snel ijs eet, brain freeze! Bij -23°C gaven wij het ook op en trokken we ons terug in een van de leuke hutjes langs de pistes om ons te warmen aan heerlijke chocolademelk. Een van deze keren vonden we een prachtig afgelegen tentje en dachten we hier gaan we een paar uur een boekje lezen. Helaas kwam ondergetekende er toen achter dat hij zijn geld vergeten was op het appartement. Dat was pas balen.

Halverwege onze vakantie hadden we ook nog een sneeuwscootersafari geboekt. Met een sneeuwscooter of 15 raceten we met een snelheid van bijna 60 km per uur over het bevroren meer bij Åre, om daarna een flinke tocht door de heuvels te maken. Best wel kicken.

Door de kou konden we de kindjes echt maar maximaal twee uur mee naar buiten nemen. Een beetje wandelen en sleeën was dan de beste optie. De een al met meer enthousiasme dan de ander. Op onze voorlaatste dag besloten we Niels ook een keer op de latten te zetten, dit tot groot jolijt van hemzelf. 

Wat ons wel tegenviel was het feit dat we bijna elke dag zelf moesten koken. Gelukkig hebben we toch enkele keren kunnen genieten van lokale lekkernijen als rendierstoofvlees, hamburger van elandvlees en het beste van allemaal de typisch Zweedse gehaktballetjes. Ook met Oudjaar waren we tot ons appartement veroordeeld aangezien je met die twee van ons echt geen lang Nieuwjaarsdiner kunt uitzitten op restaurant zonder dat ze de tent afbreken. Ook in Zweden hebben ze de gewoonte om vuurwerk af te steken. Vreemd genoeg doen ze dat de dagen voor en na Nieuwjaar even uitgebreid en het stopt ook steeds om tien uur 's avonds, ook op Oudejaarsavond. Beetje rare jongens toch die Zweden.

Als alternatieve wintervakantie was deze reis echter absoluut een aanrader.