Citytrippen naar Marrakech

Onze eerste echte last minute! Slechts een week op voorhand geboekt en inderdaad spotgoedkoop. Eerlijk gezegd hebben we toch flink getwijfeld. Voor die prijs leek het echt niet mogelijk om vier dagen in halfpension te overnachten in Marrakech, bovendien waren er berichten van een sprinkhanenplaag in Noord-Afrika. Navraag bij de ambassade leerde ons echter dat enkel het uiterste zuiden van Marokko er last van had. Dus gingen we op weg naar ons tweede Afrikaans avontuur.

Natuurlijk hadden we waardeloze uren voor onze vluchten. Dat is tegenwoordig synoniem voor goedkoop vliegen. Maar voor vier heerlijke dagen in het nog zonnige en magische Marrakech (zo werd ons tenminste verteld), moet je wat over hebben. Ons enthousiasme zou al snel verdwijnen. Toen we de landing inzetten, probeerden we een eerste glimp op te vangen van al het moois wat ons te wachten stond. Tot twee keer toe hebben we onze ogen uitgewreven in de hoop dat we het niet goed zagen maar er was geen ontkomen aan. Alle, maar werkelijk alle gebouwen leken opgetrokken in een okerkleurige beton. De hele stad was een bouwput van rode betonblokken!

Gelukkig was het weer niet slecht. Tegen de twintig graden en dat in december, it could have been worse,... of niet. Ons hotel voor de komende dagen lag pal naast een bouwput en we vreesden een herhaling van onze nachtelijke onrust in Voeren en Ailly-sur-Noye. Het hotel had wel iets charmants. Lekker kitscherige Marokkaanse stijl met veel felle kleuren. Wij hadden de roze kamer, ons geluk kon niet op.

Al snel werd duidelijk waarmee onze touroperator zijn geld verdiende. Er werden namelijk tal van excursies aangeboden. Variërend van een ritje in een koets door de oude stad tot een diner met buikdanseressen. In eerste instantie hadden we niet veel zin om met de groep allerlei excursies te doen, we wilden gewoon met ons tweetjes er op uit. Toch schreven we ons in voor een rondrit per bus door de stad en het koetstochtje by night. Het eerste om ons een beetje te kunnen oriënteren in de stad en om te weten welke plaatsen de moeite waren, het tweede omdat ons dat wel romantisch leek.

Maar laten we eerlijk zijn. Eigenlijk waren we gekomen voor de overheerlijke tajines en couscousschotels die de Marrokaanse keuken rijk zijn. Het eerste restaurantje viel echter al meteen dik tegen aangezien ik tajine van kip niet had begrepen als een kom met stukken kip en bot drijvend in de olijfolie. Niks leek ons echt mee te zitten deze reis. En als we ergens chagerijnig van worden dan is het wel als het eten tegen valt.

Een uur later zaten we al in de bus voor onze rondrit. Onze gids bleek een Marokkaan te zijn die een jaar of drie in Brussel gewoond had. Zijn Frans was dus min of meer verstaanbaar. Hij had echter de vreselijke gewoonte iedereen om de haverklap "mes amis" te noemen en bovendien kon hij geen twee minuten zijn mond houden. Na een uur begon ons dat al danig op de zenuwen te werken. Eerst bezochten we de koninklijke tuinen. Deze bleken vooral te bestaan uit kilometers olijfboomgaarden en dadelbomen. Een ding is zeker, de koninklijke familie heeft erg goed voor zichzelf gezorgd. Ondanks dat bekijken de mensen de koning hier als een halfgod en geloven ze werkelijk dat hij alles voor hen in orde zal maken.

We vervolgden onze tocht en reden langs verschillende koninklijke paleizen en een dure buitenwijk van de stad. Wat erg opviel, is dat Marrakech echt een stad in opbouw is. Het centrum mag dan al honderden jaren oud zijn, in de buitenwijken wordt er werkelijk overal gebouwd. Onze gids vertelt ons dat de koning het aantal toeristen drastisch wil verhogen en dus heeft hij veel grond geschonken aan de grote hotelketens die op hun beurt beloofden er grote toeristendorpen te bouwen. Ik ben benieuwd hoe deze stad er over een jaar of vijf uit zal zien.

Tenslotte stopt de bus ergens in het oude centrum en maken we samen met de gids een wandeling door de stad. Het feit dat onze gids bij ons is, schijnt de verkopers een beetje bij ons vandaan te houden, totdat hij ons een kruidenwinkeltje inloodst. In feite is het een kruidenwinkel annex apotheker en we krijgen dan ook een hele uitleg over de medicinale werking van bepaalde kruiden. De Marokkaanse ginseng lijkt de groep wel te interesseren vanwege de veronderstelde libidoverhogende werking, doch niemand is bereid in groep dit product aan te schaffen. Later bij de kassa als we onze spotgoedkope potjes saffraan aan het afrekenen zijn, stopt de verkoopster met een dikke knipoog een potje ginseng in onze tas. Het schaamrood rijst ons onmiddellijk naar de wangen.

Na de apotheker brengen we nog een bezoekje aan het bekende Jemma-el-Fna plein. Een door Unesco beschermd plein wat 's avonds gonst van de bedrijvigheid. Over het hele plein staan eettentjes verspreid en er heerst een uitgelaten sfeertje. Helaas zijn de verkopers ook niet bij ons weg te slaan.

's Avonds verzamelen we ons in het restaurant van het hotel waar we per zessen aan tafel moeten. Wij treffen een Canadees koppel dat bij Interbrew in Leuven werkt en een hikersduo van een jaar of 50. Na een korte babbel krijgen we eindelijk onze tajine voorgeschoteld. Het smaakt goed en lekker vers, maar de porties zijn helaas niet echt voorzien op onze uitgehongerde magen. Niks dat een zakje chips niet kan verhelpen. Aangezien we in een moslimland zitten wordt er in het hotel geen alcohol geserveerd, maar ze vinden het prima als je je eigen drank meebrengt. We besluiten dan ook om nog een paar pintjes op onze kamer te nuttigen alvorens te gaan slapen.

Helaas konden we weer niet genieten van een echt goede nachtrust. De bedden waren te kort en te smal en rond een uur of twee vond één of andere straathond het nodig ons op een uur durend gehuil te moeten trakteren. Daarnaast begonnen om zes uur de minaretten in de stad hun klaagzang.

De volgende dag trokken we er met z'n tweetjes op uit. Een dagje zonder onze praatzieke gids zou ons goed doen. Vandaag wilden we vooral relaxen en lekker eten. We besloten een kijkje te nemen in een van de opengestelde oude paleizen in het centrum. Echt fraaie plaatjes leverde dat niet op, hoewel de binnentuin best aardig was. 

   Na enkele uren rondslenteren vonden we dan eindelijk toch een restaurantje wat ons de moeite leek. Deze keer werden we niet teleugesteld. Het voorgerecht deed ons wel even de wenkbrauwen fronsen (duif in een bladerdeegje met kaneel) maar smaakte tegen de verwachting in best aardig. Een goede couscous royale vervolledigde de pret die onze buikjes die middag mocht ondergaan. Het was al een uur of vijf toen we de beroemde, of moet ik zeggen beruchte, soeks in het centrum opzochten. Deze overdekte winkeltjes in een heus labyrint zijn een typische toeristische attractie van Marrakech. Tot op de dag van vandaag snappen we niet waarom. Ok, toegegeven, onze gids had gezegd niet tegen donker daar naar binnen te gaan, maar hoe konden wij nou weten dat het ons twee uur zou kosten om een uitgan te vinden. Tegen het duister begonnen steeds meer mensen rond ons te hangen. We durfden al geen winkeltjes meer binnen te gaan en we begonnen steeds sneller te lopen. Net voor donker vonden we een taxi die ons terugbracht naar ons hotel.

Het diner deze avond zou ook iets bijzonders worden. De obers weigerden ons namelijk te bedienen aangezien er maar vijf mensen aan onze tafel zaten. De tajines waren echter voorzien voor zes personen en tot er zes an tafel zaten kregen we nog geen voorgerecht. Na twee uur wachten en bemiddeling van een reisbegeleider kregen we eindelijk ons eten. Bleek dat het totaal aantal hotelgasten niet deelbaar was door zes! Voor net zoveel geld hadden we daar nu nog zitten wachten. Door de vertraging waren we ook nog ons koetsritje misgelopen, maar er werd al snel een andere koets gestuurd. Pech voor ons want ondertussen was het buiten afgekoeld tot een graad of vijf en konden we nog anderhalf uur koulijden op de koop toe. Niet echt het romantisch ritje waar we op gehoopt hadden.

   Dag drie hadden we een uitstap naar het Atlasgebergte geboekt. Dat zou eigenlijk de redding van onze vakantie worden. Wat een prachtige omgeving! Hier werden we ook niet lastig gevallen door verkopers, maar zagen we hoe het grootste deel van de Marrokanen werkelijk leven. Bij een typisch Berberdorpje stopten we even. Onze gids vertelde ons dat het uithuwelijken nog de normaalste zaak van de wereld was in deze contreien. Wijzend naar het dorpje zie hij dat drie kwart van het dorp dan ook dezelfde achternaam droegen. Geen gezonde toestanden dat is duidelijk. Na uren schokken over de erbarmelijke wegen (als je ze al zo mag noemen) kwamen we bij een nog kleinere gemeenschap aan waar we uitgenodigd werden door het stamhoofd. Na een rondleiding door zijn huis, wat leek te bestaan uit telkens bijgebouwde kamers, nodigde hij ons uit voor een kopje muntthee. De gids vertelde ons dat er telkens een kamer bijgebouwd wordt aan een huis als de man des huizes een nieuwe vrouw huwt. Tot vier keer toe mag een Marrokaanse man trouwen, een vijfde keer vinden ze onetisch en barbaars. Hoezo verschillende waarden? We waren getuige van het rituele theezetten zoals dat in heel Marroko gedaan wordt. Water verhitten. In een andere pot stop je één schepje theeblaadjes, een flinke haffel muntblaadjes en een klomp suiker ter grote van twee vuisten en daarover wordt dan het hete water gegoten. Eten hoef je vanzelfsprekend daarna niet meer. Je lichaam heeft ineens genoeg suiker binnen om iedereen een spontane aanval hyperactiviteit te bezorgen.

Na terugkeer in het hotel, besloten we om toch maar buiten de deur te gaan eten. Nog een keer twee uur op ons eten wachten zouden we niet aankunnen. Na een voortreffelijke maaltijd kropen we in ons roze bedje.

De volgende ochtend zouden we weer vroeg huiswaarts vertrekken. Een vierdagenverblijf was dus wellicht wat veel gezegd, maar eerlijk gezegd waren we daar blij om. We verlangden al weer naar huis. Toch zouden we nog iets langer moeten wachten voor we konden vertrekken. Net voor we het vliegtuig in wilden stappen, gingen alle deuren op slot en werden alle vluchten afgelast. Bleek dat zijne koninklijke hoogheid Mohammed VI zijn geboortestad een bezoekje bracht. Met zijn persoonlijke Boeing 747 had hij het hele vliegveld nodig om veilig te kunnen landen. Nadat alle fanfares en veiligheidspersoneel twee uur later weer waren verdwenen, konden we eindelijk onze vlucht huiswaarts aanvangen.