Skiën in Davos 

Astrid en ik reden rechtstreeks van Parijs naar Davos en Daan en Elke zouden met pa en ma meerijden en onze skispullen meebrengen. De trip verliep redelijk vlot totdat we in Zürich ineens de snelweg afgeleid werden het centrum in. Dit betekende dus meteen een oponthoud van een kleine twee uur en een humeur dat het vriespunt naderde. Uiteindelijk toch rond een uur of vijf in Davos aangekomen, waar bleek dat het hele dorp bestond uit welgeteld twee éénrichtingstraaten. Na wat rondjes gereden te hebben, vonden we uiteindelijk toch ons appartement en dat was ronduit fantastisch. Gigantische huiskamer, drie slaapkamers, keuken met eethoek, een badkamer en twee Wc's.

Hoewel mijn ouders ongeveer evenveel kilometers hadden af te leggen, zou het nog tot een uur of elf (!) duren voordat zij zouden aankomen. Astrid en ik hadden dus voldoende tijd om het appartement te bekijken en de beste kamer uit te kiezen. Daarna wilden we alvast wat boodschappen gaan doen, maar we belanden al snel in de enige nachtwinkel die Davos rijk was omdat er na zes uur geen geopende supermarkt te bekennen viel. Toch wel vreemd voor een dorp dat leeft van het toerisme.

Uiteindelijk om een uur of elf arriveerden de andere dan en de stemming was bij hen niet bepaald vriendelijk te noemen. De pas aangeschafte satellietnavigatie had hen in vijf uur file geloodst en de nochtans vriendelijk vrouwenstem van dit apparaat had hen bijna tot waanzin gedreven, zo scheen het ons tenminste. Bovendien was er iets mis gegaan met de communicatie tussen mij en mijn moeder. Zij hadden dus niet begrepen dat de sleutel klaar zou hangen in de melkkast onder de brievenbus en het nummer van het appartement had ik zogezegd ook niet doorgegeven (wel dus) zodat ze niet wisten op welke bel ze moesten duwen. En al die tijd zaten wij prinsheerlijk op het appartement op hen te wachten.

Uitgehongerd gingen we, nadat iedereen zich een beetje opgefrist had, op zoek naar een restaurant om onze grommende magen te sussen. De haast verplichte Züricher Kalbsgeschnetzeltes was best goed, maar toch zouden we die week nog veel beter te eten krijgen.

Aangezien wij de vakantie samen zouden doorbrengen met tante Hennie en ome Marnix was het interessant om uit te zoeken waar zij in het dorp ergens een hotelletje hadden kunnen regelen. Dit bleek tot ieders genoegen slechts een kleine honderd meter verderop te liggen.

Zondags gingen we dus op pad om de onze skipassen te gaan halen en om een eerste keer de pistes van Davos onveilig te maken. Na wat op en neer gerij (ik had mijn pasfoto’s vergeten) stonden we dus na een uur in de rij te hebben gestaan bij het loket, bleek dat ze daar ter plaatse digitale foto’s maakten! Dus voor niks teruggereden naar het hotel. Nu waren we eindelijk zover dat we de berg opkonden, maar niet zonder nog een keer voor een vervelende verrassing te komen te staan. Het bergtreintje naar boven bleek van het bouwjaar 1958 te zijn en dat betekende zoveel als aan een tergend traag tempo als sardientjes in een te krap blikje naar boven klimmen. De wachtrijen voor deze lift zouden ons nog enkele keren tijdens deze vakantie flink irriteren. Eenmaal boven verdween al onze frustratie want er kon weer geskied worden!

De volgende dag kwamen we er al gauw achter dat dit gebied niet echt groot was en dat we de andere kant van de vallei maar eens op moesten zoeken. Helaas bleek Davos te bestaan uit een vijftal kleine skigebiedjes die echter niet met elkaar verbonden waren. Dit beperkte natuurlijk enorm onze mogelijkheden en heeft er ook voor gezorgd dat we allen vonden dat het niet echt de moeite zou zijn om in dit gebied nog eens te gaan skiën.

’s Avonds gingen we bij Marnix en Hennie in het hotel eten wat iedereen zeer goed scheen te bevallen. Het eten was er echt uitstekend en met mijn oom en tante erbij was het echt gezellig. De komende dagen zouden Astrid, Daan en ik geregeld ’s morgens met hen gaan skiën omdat mijn pa pas tegen de middag zo ver zou zijn. Bovendien kon hij zo nog wat extra tijd met ons mam doorbrengen, die wegens haar slechte longen het na een eerste afdaling al voor bekeken had gehouden. Elke skiede overigens ook niet mee, enerzijds omdat ze bang was en anderzijds omdat ze moest studeren, hoewel ik me niet echt kan herinneren dat ze een boek (anders dan een stationsromannetje) heeft vastgehad.

De volgende dagen zouden we iedere keer een ander skigebiedje bezoeken zodat we toch ongeveer het hele gebied verkend hadden. Op één na hebben we ze dan ook allemaal gehad. Helaas zaten er ook twee dagen met vreselijk weer tussen. Door de sneeuwstormen konden we bijna onze eigen neus niet meer zien en dan is de lol er wel zo’n beetje af voor ons. Gelukkig konden we ons daarna in ons badkamertje op het appartement weer opwarmen.

’s Avonds gingen we meestal in het hotel bij Marnix en Hennie eten, waar we dan steevast aan de bar begonnen. Hoewel we halverwege de week een keer in het enige sterrenrestaurant in de streek zijn gaan eten. Het eten was redelijk, hoewel het een beetje verpest werd door de kok zijn voorliefde voor zout. Het is best erg om te zeggen maar we hebben  die week eigenlijk meestal beter gegeten. Zo ook onze voorlaatste avond waarop we op ons appartementje aan het fonduen geslagen zijn. Dat hoort er toch zo’n beetje bij op zo’n skivakantie.

Het skiën zelf ging best redelijk hoewel Astrid al op de tweede dag ongenadig omver geskied werd door een of andere mof die nauwelijks zijn excuses aangeboden had of al weer verdwenen was, mijn schatje met een flinke hoofdpijn achterlatend. Ik had dit alles vanuit een stoeltjeslift zien gebeuren en haastte me dan ook naar de plek des onheils. Asje was het huilen nader dan het lachen maar de rest van de dag verliep zonder ongelukken. Toch zou het noodlot nog eens toeslaan. Toen we de dag erna onze ski’s in de kelder van het appartement wilden zetten, gleed ze uit op de gladde treden en kreeg in haar val ook nog eens haar ski’s op haar hoofd. Het zag er allemaal erg pijnlijk uit en ze heeft dan ook nog een week met een flinke bult en een blauw oog rondgelopen. Maar verder alles in orde hoor, hoewel…

Uiteindelijk kwam dan toch de dag van vertrek eraan. Het was onze bedoeling geweest ietsje vroeger te vetrekken om een namiddag in Rapperswill door te brengen, maar Astrid had blijkbaar de vorige avond tijdens het eten besloten om kotsmisselijk te worden en ging na het drinken van een kruidendrankje helemaal over haar nek. Dit betekende dus een vroege afsluiter voor haar van onze laatste avond in Davos en ’s morgens bleek dat ze nog lang niet in staat was om van een uitje naar Rapperswill te genieten. Dus reden we met gepaste en soms ongepaste snelheid naar Poppel. Ook nu waren we weer vroeger thuis dan de anderen doordat we net voor de grote uittocht het skigebied hadden kunnen verlaten, wat ons wederom een paar uur file gescheeld had.

Na een paar maanden in Frankrijk gezeten te hebben, verstoken van alle lekkernijen die een echte Belgische frituur te bieden heeft, kon ik het niet laten om een lekker frietje te gaan halen, tot ware afgunst van Astrid die hier ook enorm zin in had maar dit haar maag nog niet durfde aan te doen. Ik had voor haar dus spaghetti meegebracht, maar die bleek een minstens even grote aanslag op haar gezondheid en was bovendien niet te vreten. Wat zou dat arme ding van me nog allemaal mee moeten maken.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt, dat Astrid overigens onderweg naar Geel weer moest lozen, kwamen we aan bij haar ouders waar we na een kort oponthoud weer afscheid van namen om ons naar ons huisje in Fontenay-aux-Roses te begeven.

Al bij al een mooie vakantie, ook al omdat het ons bijna niks gekost had.