Tapas in Barcelona

Een verlengd weekend is natuurlijk altijd en goede gelegenheid om een citytrip te maken. Aangezien Astrid en enkele van onze vrienden al vaker gezegd hadden dat Barcelona zo mooi was, leek me dat wel een goed idee. Astrid was het er ook snel mee eens, en dus repte ik mij naar het eerste het beste reisbureau om ons tripje te boeken. Helaas hadden we deze geniale ingeving pas begin november gekregen en dus bleek het iets moeilijker dan ik had gedacht om nog een vlucht te boeken . Resultaat na vijf reisbureaus was dat we wel de 8e rond de middag konden vertrekken, maar de 11e zouden we rond 7 uur 's morgens al weer terug moeten vliegen. Verder bleken alle vluchten helemaal volgeboekt te zijn. Onder het motto beter drie dagen dan helemaal niet, vertrokken we op weg naar de zon, zee en ... tapas.

Na een vlucht van een kleine drie uur kwamen we aan in de kleine luchthaven van Barcelona. Helaas was het weer niet helemaal wat we gehoopt hadden, want het was behoorlijk bewolkt. Het verschil in temperatuur met België was desondanks een kleine twintig graden, dus dat was mooi meegenomen. Ons hotel bleek al snel wat verder van het centrum te liggen dan eerst gedacht, maar niets zou onze stemming kunnen bederven, ook niet het minuscule kamertje dat we kregen toegewezen. Vol enthousiasme namen we de metro naar het centrum en stapten we af aan de Ramblas.

We besloten richting de zee te wandelen. Eerlijk gezegd waren we een beetje ontgoocheld door de Ramblas. Dat krijg je natuurlijk als je een tijd in Parijs hebt gewoond en zo vaak je wilt een wandeling over de Champs-Elysées kunt maken. Aan het einde van de Ramblas besloten we op een grote pier een restaurantje in te duiken op zoek naar de tapas waar Astrid me al zoveel over had verteld. Helaas bleken we weer in een toeristenval getrapt te zijn, want echt fameus waren die tapas niet. De rest van onze avond hebben we doorgebracht op een bankje op die pier onder een heldere sterrenhemel. Op weg naar het hotel liepen we door een paar typische kleine steegjes. Op een gegeven moment passeerden we een groepje Marokanen die zich buiten een pitabar hadden verzameld. Ik liep er achteloos voorbij maar Astrid vertrouwde het niet echt. Een kleine honderd meter verder kwamen we er achter dat ze toch gelijk had gehad. Dor het warme weer had ik mijn jas utgedaan en over mijn schouder gehangen. Mijn portefeuille zat echter nog in mijn binnenzak en dat was een van onze Marokaanse vrienden ook niet ontgaan. Meer door toeval dan doordat ik het voelde draaide ik mij om op het moment dat die kerel met zijn hand in mijn binnenzak zat. In een snelle reactie greep ik hem bij de keel en duwde ik hem tegen de muur. Het enige wat die gast deed, was zijn schouders optrekken alsof hij wou zeggen; you can't blame a guy for trying. Dat werd ik zo kwaad van dat ik hem een tik in het gezicht gaf. Dat had ik echter beter niet kunnen doen, want op dat moment kwamen al zijn vriendjes hem te hulp. Astrid trok mij mee en we snelden ons naar de dichtsbijzijnde metro. Net ontsnapt, maar het laat wel een vies gevoel achter.

Die nacht zouden we geen oog dicht doen omdat onze kamer, de laatste in het hotel, naast een kamer lag waarin allerlei apparatuur aanwezig was die een enorm lawaai maakten op elk uur van de nacht. Na een klacht bij de receptie werd ons een andere kamer beloofd zodra er eentje vrij kwam.

Na een slapeloze nacht besloten we dan maar een echte strandwandeling te maken. Dat strand bleek een heel stuk verder te liggen dan we dachten en onderweg kwamen we nog een grote jachthaven tegen met een paar gigantische schepen. De wandeling was de moeite en op de terugweg hebben we in een gezellige overdekte markt nog een ijsje gekocht.

Toen werd het echter echt tijd om op zoek te gaan naar de echte tapas. En op een heel klein pleintje tussen een hoop hoe gebouwen vonden we wat we zochten. Een kleine bar waar nauwelijks tafeltjes stonden, buite die op het terras natuurlijk. Binnen stond namelijk iedereen aan de toog en die stond vol met schotels met allemaal kleine hapjes. Je kon gewoon een bord en servetten bestellen tegen een vaste prijs en het enige wat je dan nog te doen stond was het keer op keer naar binnen gaan om een keuze te maken uit de overheerlijke hapjes.

Aangezien we die nacht bijna niet geslapen hadden leek het ons geen slecht idee om nog een dutje te gaan doen. Gelukkig was er ondertussen al een andere kamer in het hotel vrij gekomen, dus na de verhuis kropen we voor een paar uur onder de wol. Uiteraard werden we daarna compleet grogie wakker. Het enige wat we deze avond nog zouden doen was eten en slapen. 

Samen met Astrid ging ik op zoek naar de eettent waar zij een paar jaar eerder met haar ex-lief Gordy en enkele andere mensen van Erasmus zo lekker gegeten had. Na veel omzwervingen vonden we uiteindelijk het desbetreffende restaurant. Om eerlijk te zijn had het meer weg van een holiday inn dan een tapasbar, maar ik zou al snel op mijn woorden terugkomen toen we de kaart onder ogen kregen. Wat een keus en voor geen geld. Het allerbeste bleek nog de sangria te zijn. Jezus wat was die straf, maar tegelijk zoet zodat het leek alsof je limonade aan het drinken was. Het gevolg ws dan ook dat toen we opstonden Astrid een geweldige klop kreeg en van het ene op het andere moment compleet zat werd. Na een langewandeling naar het hotel, waarbij ik Astrid voortdurend op het rechte pad moest houden, konden we eindelijk weer in ons bed kruipen.

De volgende ochtend besloten we iets meer van de stad te gaan bezichtigen dan dat we de eerste dagen hadden gedaan. Barcelona is toch de stad van Gaudi en dus besloten we om naar La Sagrada Familia te gaan. Wat een imposant bouwwerk en hoe onorthodox. Gingantische stukken fruit sierden de ontelbare torentjes. We konden alleen maar hopen dat dit ingenieuze project ooit ten einde zou zijn. We probeerden ook nog het Casa Mila te gaan bezoeken, maar de rij van zo'n twee honderd mensen deed ons besluiten dat wellicht het Casa Batllo meer de moeite was. Helaas was dit gesloten, maar we hebben op een bankje wel een half uur naar de levendige gevel zitten turen. Na een lange wandeling zijn we dan in het park Güell terecht gekomen. Wat moet die kerel een levendige fantasie gehad hebben. Het deed allemaal erg sprookjesachtig aan, maar het sprak ons ook echt aan.

Onze citytrip zat er al weer op na een ergkorte nachtrust, stapten we om zeven uur 's ochtends al weer de vlieger op naar het koude België.