Een kleine selectie van foto's van Niels en Hanne vind je hier,
Hieronder de eerste foto's van Jasper en het verhaal van hoe zijn mama de zwangerschap beleefd heeft :
De zwangerschap
Oktober 2010. Hanne wordt 2 jaar in november, Niels is bijna 4. Best heftig geweest de afgelopen 4 jaar. We bouwden een huis, verhuisden van Antwerpen naar Turnhout, mochten 2 jaar later weer opnieuw beginnen met bouwen wegens een onverklaarbare brand in onze woning, kregen te maken met kindjes die niet goed sliepen, vaak ziek waren en echte karakters bleken. Reden genoeg om na bijna 4 jaar onze eerste reis met twee in te plannen. Mijn ouders waren kandidaat om een weekje op te passen en we vlogen naar Oman.
We hadden vooral rust nodig, zon en eens wat anders dan een zwembad en speeltuinvakantie. Eindelijk nog eens cultuur opsnuiven, boeken lezen, lang tafelen en wat avontuurlijks doen! Met een beetje overmoed planden we tal van activiteiten, de eerste 2 dagen herbeleefde ik de wagenziekte uit mijn kindertijd in volle glorie tijdens het ‘Dune Bashing’(met een 4x4 van duinen surfen) en een kamelentocht. De volgende dagen doen we het toch maar wat rustiger: boekje lezen, zwemmen, moskeeën bekijken en genieten van de Arabische keuken. We hebben beiden het boek van Covey gelezen en op onze agenda staan ook de wat zwaardere gesprekken over het doel van ons leven, de plannen die we nog hebben en hoe we die willen bereiken. 2011 is voor ons beide een kanteljaar; de kindjes gaan binnenkort beide naar school en carrière wise zijn er een aantal zaken in het perspectief waar we moeten over beslissen. De zin om zelf iets te beginnen is er, de zin om weer meer me-time in te bouwen ook, de zin om nog eens een nieuwe intellectuele uitdaging aan te gaan. We vinden dat het stilaan het moment wordt om daar weer over te durven dromen, te denken en te doen. Niet alleen op vlak van onze carrière, ook over andere zaken die we nog samen willen doen. Voor we kindjes hadden, stond een groot gezin op ons verlanglijstje. Nu we 2 kindjes hebben, blijven we met deze wens worstelen. Het idee aan een volgende zwangerschap nu, besluiten we, is onhaalbaar. We realiseren ons wat de zorg voor kleine kindjes inhoudt, hoe spagaat we ons soms door moeilijke weken sleuren, hoe zwaar het kan zijn met kids zijn en we botsten meermaals tegen onze eigen fysieke en mentale grens de afgelopen periode. We besluiten tijdens onze vakantie op vlak van kinderwens dat we binnen een jaar opnieuw gaan bekijken of er nog een stille wens is of dat het gevoel van nu- het is tijd voor wat anders- blijft overheersen. We stippelen verder een theoretisch leven uit, sommige vrienden vinden het creepy en te onecht, wij geloven dat je zonder duidelijke ‘focus’ nergens naar toe werkt. We hebben ook allebei nood aan afwisseling, stilstaan vinden we maar niets. Guus en ik komen gelukkig op tal van vlakken op hetzelfde punt uit en wat we samen nog willen doen loopt parallel. Dat houden we bewust voor de buitenwereld nog wat vaag...
2 weken na thuiskomst voel ik me misselijk. Ik moet een presentatie geven en ik moet vechten tegen de drang om over te geven. Iets fouts gegeten? Een of ander raar Arabisch virus? Ik neem wat pijnstillers en ga een paar dagen vroeg slapen. Het gaat gelukkig over na een paar dagen. Dan overvalt me een moeheid die ik enkel ken van tijdens mijn zwangerschappen: eindeloos slapen en toch geen energie hebben. Ik wijt het aan mijn denkbeeldig buikvirus. Tot ik indommel op het toilet en opschrik door het gerinkel van mijn GSM…dit is niet normaal. Zwanger kan ik niet zijn, ik neem de pil…ik wil een afspraak bij de huisarts. De volgende dag ben ik weer misselijk. Nee toch? Ik rij na mijn werk naar de Delhaize en koop voor alle zekerheid een zwangerschapstest, ik weet dat ik niet zwanger ben, maar wil de test toch doen ter geruststelling. Al eerder dacht ik onverwacht zwanger te zijn en de geruststelling van een dergelijk negatieve test deed wonderen.
’Hou de test 30 seconden onder de urinestraal en wacht daarna 5 minuten af’. Na 5 seconden zie ik 2 streepjes. Ik wacht 5 minuten maar de streepjes worden alleen maar rozer, feller en duidelijker!
De kids komen thuis, helemaal uitgelaten, Guus vertelt over zijn zware meetings van die dag en ik zeg niets. Ik weet even helemaal niet wat te zeggen. Guus kijkt met open mond naar de test, hoe kan dit?! Ik heb nog steeds het gevoel dat het niet zo kan zijn, ik denk ook niet dat dit vruchtje de 12 weken zal halen, er zijn zoveel vrouwen met miskramen, er kan zoveel fout gaan, ik ben in volledige ontkenning. Guus is er na een paar dagen uit, we twijfelden over een gezinsuitbreiding, wellicht zouden we de stap niet gewaagd hebben, maar nu het zo is, voelt het toch als een soort lot, een lot waar hij voor wil gaan. Dit kindje heeft evenveel recht op leven als onze andere kindjes. Ik voel me helemaal anders. Ik geloof het niet en besef eens zo hard dat ik geen zwangerschap met 9 maanden kwaaltjes wil verduren, geen ‘on hold’ van onze plannen wil, geen behoefte heb aan een nieuwe baby, niet nog eens zo’n periode van gebroken nachten in wil. Ik stel het bezoek aan de gynaecoloog zo lang mogelijk uit…ik verwacht dat er geen hartje zal kloppen, dat het fout zit.
Ik ga alleen naar de gynaecoloog, heb behoefte om voor mezelf uit te maken wat ik voel. De echo geeft me een oerbeschermingsgevoel, je dans en springt en ik wuift me toe. Je bent in volle gezondheid en je beweeglijk. In een flits van een seconde besef ik dat je welkom bent, dat je bij ons gezin hoort en dat ik je mama wil zijn. Ik huil tranen met tuiten in de auto, hoe heb ik je ooit niet gewild, het is een heel verwarrende tijd. Hoewel ik nu gezien heb dat je in me zit, voel ik me steeds minder zwanger. Bij de vorige 2 zwangerschappen had ik een gemiddelde kots frequentie van 10 keer per dag en buiten de eerste dagen voel ik me prima, heb energie, het voelt zo anders. Ik vertel het tegen mijn baas, volgens mij is hij nog meer geschrokken dan ik. Hij vraagt of het wel zeker is, kan het niet geloven…niet gemakkelijk om je te engageren voor zaken en te beseffen dat je ze ook weer zal moeten loslaten. Ik vertel het tijdens kerst aan beide families, iedereen verbaasd….we zijn nog niet bij de dokter geweest, het voelt voor iedereen wat onecht.
De zwangerschap verloopt anders, de lijst van kwaaltjes die ik op internet vond, heb ik nu 1 voor 1 aangevinkt, alles moet deze keer (buiten de ochtendmisselijkheid van de eerste maanden) de revue passeren; van bekkeninstabiliteit, ademhalingsnood tot zwangerschapsdiabetes, het komt er allemaal bij. Hoe meer kwaaltjes, hoe harder ik naar je verlang. Ik wil je zien, voelen, ruiken en veilig uit mijn buik krijgen. 9 maanden kunnen lang duren, maar eigenlijk ben ik op zwangerschapsverlof voor ik het goed en wel besef. Deze keer is de tijd gevlogen. Mensen kijken me onbegrijpend aan dat ik wil blijven werken tot het einde met alle last, maar de kwaaltjes voel ik minder als ik lekker druk bezig ben. Gelukkig maar!
De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat is nu ook zo. Volgende week ben je er, we zijn nieuwsgierig naar je looks en karakter. Ik hoop dat je je houdt aan de afspraak die we met je gemaakt hebben: je bent een rustige baby, die gemakkelijk eet en drinkt, houdt van slapen en de puberteit uitstelt tot je 16de .
Wees welkom, Niels en Hanne kunnen niet wachten, hoewel dat ook iets te maken kan hebben met de snoepjes die ze pas krijgen als jij er bent. Nu is ons gezin compleet…en ‘dune bashing’ en kamelentochten in de hitte met kotsscenes riskeren we nooit meer.